Lajmidites.com

Tag: pablo

  • Lërmëni të qetë, mësohuni me mungesën time…poezi nga Pablo Neruda

    Lërmëni të qetë, mësohuni me mungesën time…poezi nga Pablo Neruda

    Tani lërmëni të qetëMësohuni me mungesën timeErdhi ora të mbyll sytë dhe të përmend pesë gjëra,gjërat më thelbësoreE para dashurinë e pafund.E dyta vjeshtënNuk mund të jetoj pa gjethet që bien për t’iu rikthyer dheutE treta dimrin e ashpër, shiun që kam dashur,Ngrohtësinë përkëdhelëse të zjarrit në acarE katërta rrotullimin e verës porsi shalqini.E pesta sytë e tuNuk mund të më zërë gjumi pa toNuk mund të ekzistoj pa ndjerë vështrimin e tyreBëhem i gjithi pranverë kur ti më sheh Miq këto e kaq duaThuajse asgjë, pothuajse gjithçkaTani nëse dëshironi largohuniKam jetuar aq sa një ditë duhet të më harroni,Më fshini nga libriZemra ime ka qenë e pafundmeMeqenëse dua heshtjen, mos kujtoni se kam vdekur,përkundrazi jam më i gjallë se kurrëAsnjëherë nuk jam ndjerë si taniAsnjëherë nuk kam marrë kaq shumë puthjeTani si përherë është herët   Drita fluturon me krahët e sajLërmëni pra vetëm me ditënKërkoj leje për të rilindur.

    Në shqip: Samir Perihana

    *Titulli i origjinalit: “Tani”

    ObserverKult

    Lexo edhe:

    PABLO NERUDA: DUA QË AJO TË CILËN E DASHUROJ TË JETË E GJALLË

    Kur të vdes, dua t’ma vesh dorën mbi syrin tim:dua dritën e gurit të duarve tua të dashura,që edhe një herë freskia e tyre t’më ledhatojëqë ta ndjej atë knaqësi që ma caktoi fatin.

    Dua të jetosh derisa të të pres ashtu i fjetur,dua që vesh’t e tu prapë të dëgjojnë erën,që ta ndiesh kundërmimin e detit që aq e deshëm,që t’ecësh mbi rërën mbi të cilën kemi ecur.

    Dua që ajo të cilën e dashuroj të jetë e gjallëe ty të dashurova e të këndova me të tëra gjërat,prandaj vazhdo të lulëzosh, e lul’zuara time,

    Poezinë e plotë mund ta lexoni KËTU:

    ObserverKult

  • Bayern i rikthehet fiksimit të vjetër, 70 milionë euro për yllin e La Ligës

    Bayern i rikthehet fiksimit të vjetër, 70 milionë euro për yllin e La Ligës

    8 Nëntor 2025

    18:30

    Telesport

    Bayern Munich i është rikthyer edhe njëherë pistës së vjetër që mban emrin e Pablo Barrios. Nuk është hera e parë që bavarezët interesohen për mesfushorin e ri spanjoll, një lojtar tejet i rëndësishëm tek Atletico Madridi.
    Edhe pse mesfushori ka një kontratë afatgjatë deri në vitin 2030 me “Colchoneros”, largimi i tij edhe pse i vështirë nuk është i pmaundur.
    Për të bindur Atletico-n, Bayern Munich është gati të paguajë deri 70 milionë euro për mesfushorin e ri 22-vjeçar. Pablo Barrios është pikërisht mesfushori që i mungon bavarezërve, pasi rikuperon topat, prish aksionet e kundërshtarëve dhe shumë efektiv në aksionet sulmuese.

  • Paramendojeni/ Edhe Picasso u akuzua për vjedhje të Mona Lizës…

    Paramendojeni/ Edhe Picasso u akuzua për vjedhje të Mona Lizës…

    Pablo Ruiz Picasso konsiderohet si ndër artistët që në dekadat e para të shekullit të 20-të ishte përgjegjës për zhvillime të rëndësishme në pikturë, skulpturë dhe artin e qeramikës.

    Pablo Picasso ishte piktor, skulptor, artist qeramike dhe dizajner grafiku, i cili e kaloi pjesën më të madhe të jetës së tij të rritur në Francë. Një nga artistët më me ndikim të shekullit të 20-të, ai është i njohur për bashkëthemelimin e lëvizjes kubiste, shpikjen e skulpturës së ndërtuar, bashkëshpikjen e kolazhit dhe për shumëllojshmërinë e gjerë të stileve që ai ndihmoi në zhvillimin dhe eksplorimin.

    Ndër veprat e tij më të famshme janë proto-kubisti “Les Demoiselles d’Avignon” (1907) dhe piktura kundër luftës “Guernica” (1937), një portretizim dramatik i bombardimit të Guernicës nga forcat ajrore gjermane dhe italiane gjatë Luftës Civile Spanjolle. Picasso tregoi talent të jashtëzakonshëm artistik në vitet e tij të hershme, duke pikturuar në një mënyrë natyraliste gjatë fëmijërisë dhe adoleshencës së tij.

    Gjatë dekadës së parë të shekullit të 20-të, stili i tij ndryshoi ndërsa eksperimentoi me teori, teknika dhe ide të ndryshme. Pas vitit 1906, vepra Fauviste e artistit më të vjetër Henri Matisse e motivoi Picasso të eksploronte stile më radikale, duke filluar një rivalitet të frytshëm midis dy artistëve, të cilët më pas shpesh u konsideruan nga kritikët si udhëheqës të artit modern.

    Krijimtaria e Picassos, veçanërisht në karrierën e tij të hershme, shpesh periodizohet. Ndërsa emrat e shumë prej periudhave të tij të mëvonshme janë debatuar, periudhat më të pranuara në veprën e tij janë Periudha blu (1901–1904), Periudha e trëndafilit (1904–1906), Periudha e ndikuar nga Afrika (1909), kubizmi analitik (1909–1919) dhe kubizmi sintetik (1912–1919), i referuar edhe si periudha e kristalit.

    Pjesa më e madhe e punës së Picasso në fund të viteve 1910 dhe fillim të viteve 1920 është në një stil neoklasik, dhe vepra e tij në mesin e viteve 1920 shpesh ka karakteristika të surrealizmit. Puna e tij e mëvonshme shpesh kombinon elemente të stileve të tij të mëparshme. Jashtëzakonisht pjellor gjatë gjithë jetës së tij të gjatë, Picasso arriti famë universale dhe pasuri të pamasë për arritjet e tij artistike revolucionare dhe u bë një nga figurat më të njohura në artin e shekullit të 20-të.

    KRIJIMTARIA

    Pablo Picasso lindi më 25 tetor 1881, në qytetin e Málaga, Andaluzi, në Spanjën jugore. Ai ishte fëmija i parë i Don José Ruiz y Blasco (1838–1913) dhe María Picasso y López. Familja e Picasso ishte me prejardhje të klasës së mesme. Babai i tij ishte një piktor i specializuar në përshkrimet natyraliste të zogjve dhe lojërave të tjera. Për pjesën më të madhe të jetës së tij, Ruiz ishte profesor i artit në Shkollën e Artizanatit dhe kurator i një muzeu lokal. Picasso tregoi një pasion dhe një aftësi për të vizatuar që në moshë të re. Sipas nënës së tij, fjalët e tij të para ishin “piz, piz”, një shkurtim i lápiz, fjala spanjolle për “laps”. Që në moshën shtatëvjeçare, Pablo Picasso mori trajnim formal artistik nga babai i tij në vizatimin e figurave dhe pikturën e vajit.

    Ruiz ishte një artist dhe instruktor akademik tradicional, i cili besonte se trajnimi i duhur kërkonte kopjim të disiplinuar të mjeshtrave dhe vizatimin e trupit të njeriut nga gipsi dhe modele të gjalla. Djali i tij u preokupua me artin në dëm të punës së tij në klasë. Familja u zhvendos në A Coruña më 1891, ku babai i tij u bë profesor në Shkollën e Arteve të Bukura. Ata qëndruan për gati katër vjet. Në një rast, babai e gjeti të birin duke pikturuar mbi skicën e tij të papërfunduar të një pëllumbi.

    Duke vëzhguar saktësinë e teknikës së djalit të tij, tregon një histori apokrife, Ruiz ndjeu se trembëdhjetëvjeçari Picasso e kishte tejkaluar atë dhe u zotua të hiqte dorë nga piktura, megjithëse pikturat e tij ekzistojnë nga vitet e mëvonshme. Në vitin 1895, Picasso u traumatizua kur motra e tij shtatëvjeçare, Conchita, vdiq nga difteria. Pas vdekjes së saj, familja u transferua në Barcelonë, ku Ruiz mori një pozicion në Shkollën e saj të Arteve të Bukura. Ruiz i bindi zyrtarët e akademisë që të lejonin djalin e tij të jepte një provim pranues për klasën e avancuar.

    Ky proces shpesh u merrte studentëve një muaj, por Picasso e përfundoi atë brenda një jave dhe juria e pranoi atë, në vetëm 13. Si student, Picassos i mungonte disiplina, por krijonte miqësi që do ta ndikonin në jetën e mëvonshme. Babai i tij mori me qira një dhomë të vogël për të afër shtëpisë, në mënyrë që ai të mund të punonte vetëm, megjithatë ai e kontrollonte atë shumë herë në ditë, duke gjykuar vizatimet e tij. Të dy debatonin shpesh.

    Babai dhe xhaxhai i Picassos vendosën ta dërgonin artistin e ri në Real Academia de Bellas Artes de San Fernando të Madridit, shkolla më e madhe e artit në vend. Në moshën 16-vjeçare, Picasso u nis për herë të parë vetëm, por atij nuk i pëlqeu mësimi zyrtar dhe ndaloi së ndjekuri mësimet menjëherë pas regjistrimit. Picasso admironte veçanërisht veprat e El Greco; elemente të tilla si gjymtyrët e tij të zgjatura, ngjyrat tërheqëse dhe fytyrat mistike lanë jehonë në veprën e mëvonshme të Picasso. Në vitin 1911, kur Mona Liza u grabit nga muzeu i Luvrit, policia mori shokun e Picassos, poetin Guillaume Apollinare, në polici. Apollinaire i vuri gishtin Pablo Picassos si të dyshuar, kështu policia e mori në pyetje edhe atë. Të dy më vonë u liruan.

    ObserverKult

    Lexo edhe:

    “VAJZA PARA NJË PASQYRE”, E PREFERUARA E Pablo PICASSO-S, CILA ISHTE GRUAJA QË U BË MUZA E TIJ

  • Gjëra që nuk i keni “ditur” për Pablo Picasson/ A e “vjedhi” Mona Lizën, pse ishte nxënës i tmerrshëm…

    Gjëra që nuk i keni “ditur” për Pablo Picasson/ A e “vjedhi” Mona Lizën, pse ishte nxënës i tmerrshëm…

    Pablo Ruiz Picasso lindi në 25 tetor 1881 në Málaga, Ishte piktor, projektues grafik dhe skulptor spanjoll.

    Konsiderohet si njëri nga artistët më të rëndësishëm të shekullit XX. Ka punuar më shumë se 15.000 piktura, vizatime, grafika, plastika dhe qeramika dhe bashkë me Georges Braque themeloi Kubizmin.

    Rreth 51 vjet më parë, më 8 prill të vitit 1973, në Mougins të Francës, vdiq piktori spanjoll Pablo Picasso, pionier i kubizmit, duke refuzuar të kthehet në Spanjë gjatë regjimit të Frankos, ai e kaloi pjesën më të madhe të jetës në Francë.

    Veprat e tij më të shquara janë “Zonjushat e Avinjonit” dhe ” Guernika “. Shpesh herë punët e Pikasos kategorizohen në periudha, emrat e të cilave janë bërë edhe objekt debatesh.

    Periudhat më të pranueshme janë: periudha blu 1901-1904, periudha rozë 1905-1907, periudha e influencës afrikane 1908-1909, periudha e kubizmit analitik 1909-1912 dhe e kubizmit sintetik 1912-1919.

    Pasi studioi për arte në Madrid bëri udhëtimin e parë në Paris në vitin 1900, në kryeqendrën e artit botëror. Atje banoi me Max Jacob një gazetar dhe poet që e ndihmoi të mësonte frëngjisht. Përgjithësisht Pikaso punonte natën dhe flinte ditën.

    Ishte një kohë varfërie dhe të ftohti dhe shumë prej punëve të tij u dogjën për të ngrohur sado pak dhomën. Një vit më vonë, së bashku me mikun e tij themeloi gazetën “Arte Joven” në Madrid.

    Edicioni i parë u ilustrua i gjithi prej tij, prej asaj dite nisi t’i nënshkruante veprat e tij vetëm “Picasso”.

    Në vitet e para të shekullit të 20-të e ndante jetën mes Parisit dhe Barcelonës, kur nisi edhe një marrëdhënie me Fernande Olivier, me të cilën u bë objekt i shumë faqeve rozë në gazetat e kohës.

    Pasi fitoi famë dhe pak pasuri, Picasso e la Olivier për Marcelle Humbert, të cilën ai e thërriste Eva.

    Dashurinë për të ai e shprehu në shumë prej veprave të tij kubiste. Miqtë e tij të asaj kohe ishin André Breton, Guillaume Apollinaire dhe Gertrude Stein. U martua dy herë dhe pati katër fëmijë me tre gra. Në 1918 u martua me balerinën Olga Kholhlova, e cila e integroi piktorin në shoqërinë e lartë.

    Por jeta e tyre ishte një luftë e vazhdueshme, jeta e lartë që dëshironte Olga binte ndesh me jetën boheme të piktorit. Gjatë kësaj kohe pati edhe një lidhje të fshehtë me 17- vjeçaren Maria Therese Walter.

    Gjithsesi qëndruan ligjërisht të martuar deri në vdekjen e balerinës në vitin 1955. Fotografja dhe piktorja Dora Maar ishte gjithashtu një shoqe dhe e dashur konstante e Picassos.

    Pas çlirimit të Francës pati një tjetër lidhje me një studente të re arti Françoise Gillot, me të cilën pati dy fëmijë.

    Ajo u nda prej tij për tradhti. Më tej pati të tjera të dashura edhe pse në një moshë të thyer. Gjatë luftërave ai mbajti një qëndrim neutral, duke refuzuar të luftojë në njërën, apo tjetrën anë.

    Edhe pse nuk e komentonte asnjëherë një gjë të tillë, e grishte ideja e të qenurit pacifist.

    Në vitin 1948, Picasso u bë mik me Ibrahim Kodrën, pikërisht në këtë temë në “Konferencën Ndërkombëtare për Paqen e Romës”, në të cilën të dy së bashku kryen një hulumtim të thellë artistik.

    ObserverKult ju sjell disa fakte interesante për të:

    1- Ai lindi “më herët“

    Pablo Picasso ishte një foshnje tepër e dobët kur lindi, sa mamia mendoi se mos kishte lindur para kohe. Ajo e la në tavolinë që të kujdesej nëna e tij.

    Ishte xhaxhai i tij që i vuri emrin Don Salvador, që e shpëtoi. Ai thotë: “Doktorët në atë kohë i thanë se nuk do të mbijetonte, por ai ia doli shumë mirë. I fryva duhan në fytyrë dhe menjëherë ai reagoi”.

    2- Fjala e parë: laps

    Picasso duket se ka lindur artist. Fjala e parë ishte laps, “piz”, shkurtimi në spanjisht. Babai i tij, Ruiz, një profesor arti dhe artist, e arsimoi në këtë fushë duke filluar nga mosha 7-vjeçare.

    Ruiz u zotua se do të hiqte dorë nga piktura, pasi në moshën 13-vjeçare, Pikaso ia kishte kaluar për mjeshtëri.

    3- Vizatimi i parë i Pablos

    Në moshën 9-vjeçare, Pikaso përfundoi pikturën e parë, “Le Picador”, një burrë që kalëronte një dem. Piktura e parë në moshë madhore quhet “First Communion, ku portretizohet babai, nëna dhe motra e vogël, të gjunjëzuar në altar. Picasso ishte 15 vjeç kur e përfundoi.

    4- Picasso ishte nxënës i tmerrshëm

    Për këtë nuk ka dyshim, Picasso ishte brilant, nga ana artistike. Ai ishte shumë vite më para se shokët e klasës, edhe pse ishin katër ose pesë vite më të vjetër se ai. Por Picasso shpesh sillej keq dhe dënohej. Atë e nxirrnin nga klasa dhe e linin të ulur në stol në fund të klasës.

    5- Puna e parë e Pablo Picassos

    Ai e nënshkroi kontratën e parë në Paris me një shitës arti, Pere Menach, i cili ra dakord ta paguante 150 franka në muaj (750 dollarë sot).

    6- A e grabiti Picasso Mona Lizën?

    Në të vërtetë, jo, por në vitin 1911, kur Mona Liza u grabit nga muzeu i Luvrit, policia mori shokun e Picassos, poetin Guillaume Apollinare, në polici. Apollinaire i vuri gishtin Picassos si të dyshuar, kështu policia e mori në pyetje edhe atë. Të dy më vonë u liruan.

    7-Kubizmi: Plot me kuba të vegjël

    Në vitin 1009, Picasso dhe artisti francez, Georges Braque, themeluan lëvizjen e artit, kubizmin. Në të vërtetë, ishte kritiku francez i artit, Louis Vauxcelles, që fillimisht e quajti “kuba të çuditshëm”, pasi vuri re se Picasso dhe Braque pikturonin piktura “plot me kube të vegjël.

    8- Makina e Picassos

    Kjo nuk është me saktësi makina e tij, por e ka një histori. Para disa vitesh, mekaniku Andy Saunders nga Dorset, Angli, e konvertoi makinën e tij “Citroen 2CV” në një vepër arti të frymëzuar nga Pablo Picasso. Saunders e quajti makinën “Picasso’s Citroen”, sepse dukej më e bukur nga sa ishte fillimisht.

    ObserverKult

    Lexo edhe:

    “NËSE GJELI KËNDON NË MBRËMJE- VDES NJË MIK”/ JA DISA BESTYTNI SHQIPTARE PËR MIQTË…

  • Ja çka mendonte dhe thoshte Federiko Garsia Lorka për Pablo Nerudën

    Ja çka mendonte dhe thoshte Federiko Garsia Lorka për Pablo Nerudën

    Federiko Garsia Lorka

    Neruda, sipas Federiko Garsia Lorka-s

    Kjo që po bëj tani, quhet prezantim, në protokollin konvencional të konferencave dhe leximeve; por unë nuk prezantoj, sepse një poet me cilësinë e kilianit Pablo Neruda nuk mund të prezantohet veçse me të gjithë thjeshtësinë dhe, mbuluar nga historia ime e vogël prej poeti, po shënoj, po bëj një tërheqje vëmendjeje të ëmbël por të thellë.Dhe po ju them të viheni e të dëgjoni një poet autentik, prej atyre që i kanë ndijimet e stërvitura në një botë që nuk është e jona dhe që pak njerëz e perceptojnë. Një poet më i afërt me vdekjen se me filozofinë; më i afërt me dhimbjen se me inteligjencën; më i afërt me gjakun se me bojën e shkrimit. Një poet plot zëra të mistershëm, që për fat të mirë, vetë ai nuk di t’i deshifrojë; një njeri i vërtetë, që tashmë e di se xunkthi dhe dallëndyshja janë më të përjetshme se faqja e fortë e statujës.

    Amerika spanjolle na sjell rregullisht poetë të frymëzimeve të ndryshme, të kapaciteteve e teknikave të larmishme. Poetë të ëmbël të tropikut, të rrafshnaltave, të maleve; ritme e tone të ndryshme, që i japin gjuhës spanjolle një pasuri të veçantë. Gjuhë tashmë familjare për gjarprin e dehur dhe për pinguinin e këndshëm të kollarisur.

    Por jo të gjithë këta poetë kanë tonin e Amerikës. Shumë duken gadishullorë, të tjerë theksojnë në zërin e tyre vrulle të huaja, sidomos franceze. Por tek të mëdhenjtë, jo. Tek të mëdhenjtë brambullin drita e gjerë, romantike, e egër, e bollshme, e mistershme e Amerikës. Blloqe që janë gati të fundosen, poema të mbajtura mbi humnerë me fijen e një merimange, buzëqeshur me një mimikë të lehtë jaguari, dora e madhe e mbuluar nga veli që luan me delikatesë me një shami të qëndisur. Këta poetë japin tonin e pacipë të gjuhës së madhe spanjolle të amerikanëve, kaq e bashkuar me burimet e klasikëve tanë; poezi që nuk ka turp të thyejë modelet, që nuk i trembet qesharakes dhe që zë të qajë befas në mes të rrugës.

    Përbri zërit të mrekullueshëm të mjeshtrit Rubén Darfo dhe të zërit ekstravagant, të adhurueshëm, ëmbëlsisht të ngathët e fosforeshent të Herrera y Reissig e të ofshamës së uruguajanit dhe kurrë francez Conte Lautremont, kënga e të cilit mbush me tmerr agun e adoleshentit, poezia e Pablo Nerudës ngrihet me një ton të pangjashëm kurrë në Amerikë, me pasion, me butësi dhe sinqeritet.

    Reziston përballë botës, përplot mahnitje të sinqertë dhe i mungojnë dy elementë me të cilët kanë jetuar shumë poetë të rremë: urrejtja dhe ironia. Kur do të ndëshkojë dhe ngre lart shpatën, gjendet befas me një pëllumbeshë të plagosur mes gishtave.Unë ju këshilloj ta dëgjoni me vëmendje këtë poet të madh e të ngashëreheni me të; secili sipas mënyrës së vet. Poezia kërkon një nxemje të gjatë, si disa sporte, por ka në poezinë e vërtetë një aromë, një theks, një çast drite, që të gjitha krijesat mund ta perceptojnë. E dhëntë Zoti që t’ju shërbejë për të ushqyer atë pikël marrëzie që të gjithë mbartim brenda, që shumë e vrasin për të vënë dylbinë e urryer të pedantizmit libresk pa të cilin është mendjelehtësi të jetosh.

    Shqipëroi: Zija Vukaj

    ObserverKult

    Federiko Garsia Lorka

    Lexo edhe:

    CAN YÜCEL: JETA ZGJAT AQ SA KE DASHURUAR

  • Pablo Neruda: Sot lermëni të ndjehem i lumtur dhe kaq!

    Pablo Neruda: Sot lermëni të ndjehem i lumtur dhe kaq!

    Poezi nga Pablo Neruda

    Lermëni i lumtur të jem këtë herë,asgjë, askujt s’i ka ndodhurasgjëkund nuk kam shkuar,por, ja që i lumtur jam,deri thellë në zemër i lumtur.Eci, fle a shkruaj,çfardo që bëj, i lumtur ndjehem.Më keq se bari lëndinave jam shkelur,lëkura si lëvore peme m’është bërëi shkon ujët tek rrënjët dhe zogjtë ka në majë,deti si unazë e qarkon jetën time,si tokën, bërë me bukë dhe gurëdhe ajri si kitarë këndon.

    Ti ulur krah meje mbi rërë, si rëra je,këndon dhe je kënga.Bota sot më është shpirtikëngë dhe rërë, bota sot në buzët e tua është,lermë mbi buzët e tua dhe mbi rërëi lumtur të jem,të jem i lumtur… sepse jam,sepse marr frymë, merr edhe ti,i lumtur sepse t’i prek gjunjëtsi trupin e kaltër të qiellit ta prekdhe freskinë e tij.

    Sot lermëni të jem i lumtur dhe kaq,vetëm o me të tjerë, i lumtur ndjehem me barindhe rëra e lumtur të jetë me ajrin dhe tokën,të jem i lumtur me ty, me buzët e tua,të jem i lumtur.

    Në shqip: Maks Rakipaj

    ObserverKult

    Lexo edhe:

    KUR NOBELISTI PABLO NERUDA I SHKRUANTE ENVER HOXHËS

    Nga Roland Qafoku

    Shkrimtari, poeti dhe nobelisti kilian Pablo Neruda ka qenë i njohur për pikëpamjet e tij antifashiste. Për këtë dhe për talentin e tij, ka qenë i përkthyer edhe në Shqipërinë e pasluftës së Dytë Botërore.

    Por, nuk dihej afeksioni i tij për regjimin stalinist të Enver Hoxhës duke e mbështetur hapur atë. Këtë e vërteton një telegram i shkruar prej Nerudës në adresë të diktatorit Enver Hoxha, 68 vjet më parë. Dhe a e dini për çfarë? Për nder të 10-vjetorit të themelimit të Partisë Komuniste të Shqipërisë!

    Tekstin e plotë e gjeni KËTU

  • Më mungon ti…

    Më mungon ti…

    Poezi e shkruar nga Pablo Neruda

    Nuk është se mendimet më janë mbyllur,Nuk është se nuk dua te shoh dritë përsëri…Është e thjeshtë, më mungon kjo,Kjo që adhuroj – Më mungon ti!

    Nuk është se fëmijët, nuk me pëlqejnë,Por vdes morali, para syve të mi…Edhe iluzionet e mia vdesin,Përpara trishtimit – Më mungon ti!

    Nuk është se kam harruar, qe për burrat,Te mos tregosh qe dashuron, quhet trimëri…Nuk është asnjë nga këto,Por nuk me përgjigjesh,Kur te thërras – Më mungon ti! /KultPlus.com

  • Pablo Neruda: Të due fort…

    Pablo Neruda: Të due fort…

    Poezi nga Pablo Neruda

    Të dueme gjendjet e mia shpirtnore aq të shumtaqë humorin ma ndryshojnë sa tash e mbaspër çka tashma ti e di aq mirë: për kohën, për jetën, për vdekjen.

    Të dues’bashku me at botë që s’e kuptoj hiçs’bashku me ata njerëz që as i marr vesh fare,s’bashku me dyftyrsinë e shpirtit tim,me mospërputhjen e krejt gjesteve të mia,me pamundsinë e shmangies së fatit,me fshehtësitë e dëshirës,me dykuptimsinë e së vërtetëspse edhe kur të them s’të duetë due fort,madje edhe kur të tradhëtoj, s’të tradhtoj aspakpse n’thellsinë ma të thellë, çoj përpara mendimin,me të dashtë sa ma shumë

    Të due…pa e mendue, njashtu i pandërgjegje,e i papërgjegjshëm n’mënyrën ma spontanenjashtu padashtas, e instinktivisht,njashtu me t’shtyme shpirti, çoroditshëm.pse s’kam asnji arsyetim logjik,as të improvizuemme e ngjizë dashninë që ndiej për ty,që lindi mistershëm prej asgjasë,e me magji s’ka zgjidhë asgja,po që për fat, ca nga ca, pak o hiçe ka përmirësue krejt t’keqen time.

    Të due,të due njashtu si njaj trupi që s’mendon asgja,si njajo zemra që s’arsyeton asgja,si njajo koka që asgja s’përputh.

    Të duenjashtu pa e kuptue as vetë psepa e pyet kurrë vedin pse të due,pa i dhanë asnji randsi faktit pse të due,pa i futë vedit asnji dyshim n’kuptimin pse të due

    Të duethjesht pse të due,pa e ditë as vetë pse të due.

    Përkthye nga Jozef Radi

    ObserverKult

    Lexo edhe:

    WHITMAN: O KAPITEN, KAPITENI IM!

  • Pablo Neruda: Kurrë mos u anko për vetminë apo fatin tënd…

    Pablo Neruda: Kurrë mos u anko për vetminë apo fatin tënd…

    Nga: Pablo Neruda

    Kurrë për askënd mos u anko, për asgjë mos u qaj asnjëherë, sepse thelbësisht ke bërë gjithçka që deshe në jetën tënde. Prandaj nevojitet ta pranosh andrallën e përtëritjes së vetvetes dhe guximin për t’ia nisur nga ndreqja e gabimeve të tua, ngase ngadhënjimi i njeriut të mirëfilltë ngjizet pikërisht në hirin e gabimeve të tij.Kurrë mos u anko për vetminë apo fatin tënd, thjesht përballu guximshëm dhe pranoji ato. Në fund të fundit gjithçka është pasojë e drejtpërdrejtë e veprimeve të tua, dëshmi e mëtejshme se gjithmonë ke për të triumfuar.

    Mos u hidhëro për dështimet e tua, gjithaq askujt mos ia taks ato padrejtësisht, sepse nevojitet ta pranosh veten tënde mirëfilli tani, përndryshe do të vijosh të gjesh shfajësime fëminore. Mbaj përherë mend se çdo çast është i vlefshëm për t’ia nisur sërish dhe që askush nuk është aq i pazoti sa të mposhtet patjetër.

    Mos harro se shkaku i së tashmes tënde është veç e shkuara jote, njëlloj sikundër shkaku i të ardhmes tënde, do të jetë e tashmja jote dikur.Mëso nga të guximshmit, nga të fuqishmit, nga kushdo që nuk u dorëzohet rrethanave, nga ata që jetojnë përkundër gjithçkaje, vrite më pak mendjen për vështirësitë e tua dhe kujdesu më tepër për punën që bën, sepse vetvetiu andrallat e tua do të zhbëhen pa qenë nevoja t’i luftosh.Mëso të lindësh nga dhembja dhe të jesh më madhështor se pengesa më e madhe, kundroje veten në pasqyrën e qenies tënde, ngaqë vetëm kështu do të ndihesh i lirë dhe i fuqishëm, duke mos qenë më pre e rrethanave, sepse tashmë fati yt do të jesh ti mirëfilli.Brof në këmbë dhe sodite diellin çdo mëngjes dhe përthithe dritën e agimit. Ti je përherë pjesë e fuqisë tënde jetike, tanimë zgjohu, lufto, ji i vendosur, dhe në jetë kë për të ngadhënjyer; asnjëherë mos u brengos për fatin, sepse fati është thelbësisht: shfajësimi i dështakëve.

    Përktheu: Elvi Sidheri

    *Titulli i origjinalit: “Mos fajëso askënd“

    ObserverKult

    Lexo edhe:

    PABLO NERUDA: DUA TË DI NËSE TI ME MUA VJEN…

  • Nëse do të dish të më rrish pranë

    Nëse do të dish të më rrish pranë

    Poezi nga Pablo Neruda

    Nëse do të dish të më rrish pranë,dhe të mund të jemi të ndryshëm,nëse Dielli do të na ndriçojë të dy,pa u mbivendosur hijet tona,nëse do arrijmë të jemi “Ne”, në mesin e kësaj botëdhe bashkë në botë, të qajmë, të qeshim, të jetojmë.

    Nëse çdo ditë do të zbulojmë se cilët jemidhe jo të kujtojmë se cilët ishim,nëse do të dijmë t’i jepemi njëri-tjetritpa e ditur kush do jetë i pari dhe kush i fundit,nëse trupi yt do të këndojë me timin, se së bashku është gëzimi…

    Atëherë do të jetë dashuridhe nuk do të ketë qenë e kotë, kjo pritje e gjatë./KultPlus.com