Nga Jorge Luis Borges
Pleqëria (kështu e quajnë të tjerët)mund të jetë koha e lumturisë sonë.Kafsha ka ngodhur ose do të ngordhë.Jetoj midis formave të ndritshme e të paqartaqë ende errësirë s’janë bërë.Buenes Aires,që dikur është shkyer midis periferishderi te rrafshi i pafund,prapë janë Rokeleto, Retiro,rrugët plot baltë të Kuartit Njëmbëdhjetëdhe shtëpizat e rrënuaraqë i quajmë J u g u.Gjërat në jetën timekanë qenë prore shumë të mëdha.Demokriti prej Abderrenxorri sytë e vet që të mendojë më mirë;koha ishte Demokriti im.Kjo gjysmë errësi është e ngathët e nuk dhemb;lëshohet nga një shpat i lehtëdhe i ngjan amshimit.Miqt e mi nuk kanë fytyra,gratë janë po ato që ishin para shumë vjetësh,ndoshta udhëkryqet janë krejtësisht ndryshe,në faqet e librave nuk ka germa.Të gjitha këto duhet të më frigsojnë,ndërsa kthimi ma ngjall gëzimin.Nga korrja e teksteve që dheu na falipak nga ato do t’i lexoj,vetëm ato që më kanë mbetur në kujtesëdo t’i lexoj dhe do t’i ndërroj.Nga Jugu, Lindja, Perëndimi, Veriulidhen shtigjet që më kanë çuarkah epiqendra ime e fshehur.Këto shtigje janë jehonë dhe hapa,gra, burra , agoni ,ringjallje,ditë dhe netë,gjysmë ëndrra dhe ëndrra,çdo çast i vogël i së djeshmesdhe e djeshma e botēs ,pallë e sigurtë e Danezitdhe hënëza e Persianit,qëndrimi i të vdekurve,dashuri e përgjigjur,fjalë,Emersoni e bora shumë gjëra të tjera.Tash mund t’i harroj.Arrij në epiqendrën time,algjebrës sime dhe çelsit tim,pasqyrës sime.Shpejt do ta di se kush jam.
Përkthyer nga Enver Gjergjeku,marrë nga libri:“Zjarri në breg”/KultPlus.com
