Nga Petrit Vasili/
Është fakt, ndonëse jo për t’u krenuar, se shqiptarët dhe politika shqiptare janë ndërkombëtaro-dipendente.
Që në shpërgëjt e pluralizmit, kur ai sapo hapte sytë, ndërkombëtarët ishin aty dhe pjellën e shumëpritur, që lindi në dhjetor të viteve ’90 e mbërthyen në duart e tyre.
Ndërkombëtarët kanë bërë sistematikisht një superprotagonizëm kaq të ekzagjeruar sa që shpesh janë parë me indinjatë të thellë nga opinioni shqiptar.
Dy standardet kanë qenë shpesh sjellja e papranueshme dhe destruktive e ndërkombëtarëve, që nga njëra anë ulërinin e kërcënonin për çështje tepër periferike dhe nga ana tjetër heshtnin turpshëm ose, më keq akoma, bënin alibinë e veprimeve shkatërrimtare të qeverisë.
Ndërkombëtarët ulërinin për dëmtimin e një kërpudhe porcelani në oborrin e kryeministrisë gjatë protestave shumë masive të opozitës.
Ndërsa heshtnin përballë kanabizimit të vendit, korrupsionit shkatërrimtar, që solli edhe shpopullimin tragjik dhe zgjedhjeve komuniste me një parti.
Edhe sot përballë skandalit të Arubës apo dje të McGonigalit papritmas ndërkombëtarët, aq llafazanë, bëhen plotësisht shurdh memecë.
Ndërkombëtarët dje ulërinin e kërcënonin për votimin me çdo kusht e me çdo mjet e reformës në drejtësi.
Ndërsa sot heshtin përpara kapjes së dhunshme të drejtësisë nga pushteti dhe kthimit të drejtësisë në një vegël të pushtetit, që mbron haptas pandëshkueshmërinë e qeverisë, në kthimin e drejtësisë në një mekanizëm të neveritshëm korporatist si dhe në një drejtësi mafioze që nuk ndalon edhe që të rrëmbejë mandatet e Gjykatës Kushtetuese.
Ndërkombëtarët që kishin ngrënë nga supa e prishur e qeverisë i thoshin dje opozitës se do të hante bar, sepse opozita nuk pranonte të shitej tek narkoqeveria e Ramës.
Ndërkombëtarët dje ulërinin për respektimin e standardeve të drejtësisë kur arrestohej ndonjë ministër i qeverisë së Ramës.
Ndërsa sot, kur liderët e opozitës persekutohen pa asnjë fakt e provë nga narkodrejtësia apo kur rrëmbehen në rrugë mënyrë banditeske si ish-Presidenti Meta, po këta ndërkombëtarë bëhen përsëri shurdh memecë.
Ndaj edhe skandali i Arubës sot nuk komentohet prej tyre dhe nuk i jepet asnjë nxitje drejtësisë që ta kthejë atë në një hetim shembullor për nga thellësia dhe forca e ligjit.
Shqipëria në prani të ndërkombëtarëve ka arritur suksese “të mëdha” duke u bërë vendi më i korruptuar i Evropës dhe pastruesi më problematik i sasive gjigante të parasë.
Ndërsa ndërkombëtarët që ulërinin për kërpudhën, përkundrazi flasin për hapa imagjinarë përpara të qeverisë në fushën e reformave dhe suksese që nuk i sheh njeri, por nuk guxojnë të vënë gishtin në plagë për korrupsionin dhe kriminalizimin e shtetit. Ndaj edhe inceneratorët, koncesionet e plot afera të tjera korruptive bëjnë sikur nuk shihen e dëgjohen nga ndërkombëtarët.
Diplomacia e havjarit i ka shndërruar ndërkombëtarët në Shqipëri në një sëmundje kronike, që vetëm rëndohet dhe me pasoja, që vetëm përkeqësohen.
Ndërkombëtaro-dipendenca ka ushqyer shpresa iluzive të mëdha, por që janë zhgënjyer vazhdimisht në momentet më kyçe të jetës së vendit.
Fakti që narkoqeveria dhe narkoshteti vazhdon të sundojë në Shqipëri prej 12 vitesh është provë asgjësuese e falimentimit të ndërkombëtaro-dipendencës.
Aruba e zbuluar nga ndërkombëtarët patriotë, jo nga këta të havjarit, provon se në shtetet nga vijnë ndërkombëtarët shteti funksionin dhe godet narkomafien, ndërkohë që këtu për shkak të flirtit me narkoqeverinë e Tiranës ndërkombëtarët heshtin.
Ndërkohë që mediat më të mëdha ndërkombëtare ziejnë nga shqetësimi kritik për situatën në Shqipëri, ndërkombëtarët e Tiranës kanë prioritet pikniket për fundjavë dhe deklaratat qesharake politike proqeveritare pas drekave të shijshme.
Ndaj Arubën s’ka kush ta hetojë!
Nëse ndërkombëtarët e duan Shqipërinë një vend demokratik dhe jo një narkoshtet, le të bëjnë zbardhjen e Arubës dhe le ta godasin narkoshtetin mu në zemër; në të kundërt të heshtin dhe të vazhdojnë të përtypin havjarin e pushtetit sikurse kanë bërë deri tani.
