Poezi nga Sabri Hamiti
Kam me të dashtë përjetë edhe mbas vdekjesSepse unë nuk due të vdes por kam me vdekëTi nuk je gjuha ime as e Nanës as e Babës timTi je frymë zemra ime ti je shpirti imMe shkue me shkue krejt njisoj asht me shkueNë Prizren me shkue a me shkue në ShkodërMe shkue në Durrës a në Tiranë me shkueNë Vlorë me shkue a me shkue në KorçëMe shkue në Elbasan a në Shkup me shkueMe shkue do me thanë me vdekë pak nga pakE me mbetë çka do të thotë me mbetë përjetëTi nuk njeh asnji kohë ti nuk njeh asnji vetëTë gjitha i ke me vete të gjitha i mban në gjiPaanësi je pafundësi ti je përjetësiKur nisem a kur mbetem mos thuej prit a ikMe shkue a me mbetë asht nji infinitMe pasë gjithë kohën me pasë gjithë hapësinëMe e rrokë Kosmosin si me e puthë shtëpinëKur të ndajnë në kohë të copëtojnë në vetaZemra mue më grihet gjaku pik ndër fletaKam me të dashtë ty si e due VetëvetenSe në thellësinë tande e gjej të vërtetënE di se me mendue asht nevojë njerëzorePo me dashunue asht domosdo jetësoreSe jeta e njeriu i donë të gjitha a hiçKam pa një copë që tue vajtue vdiqMe u ngutë si lumi e me u derdhë në detÇka me i thanë Babës a Nanës së shkretë/KultPlus.com