Intervistë me Vanessa Castelli, partneren e Michele D’Angelo-s, profesor i Biologjisë në Universitetin e Aquila-s, i ndaluar prej gati dy muajsh pas një aksidenti rrugor në Fier. Nga qelia, zëri i tij: “Nuk dua privilegje, por respektim të të drejtave themelore”. Apel për Giorgia Meloni: “Të angazhohet që procesi të transferohet në Itali”.
Nga burgu i Fierit në Shqipëri, ku ndodhet i ndaluar prej gati dy muajsh pas një aksidenti rrugor në të cilin mbeti viktimë një 15-vjeçar që vdiq tre ditë më vonë në spital, zëri i vuajtur i Michele D’Angelo-s, profesor i Biologjisë në Universitetin e Aquila-s, arrin përmes të shoqes së tij, Vanessa Castelli, gjithashtu kolege në të njëjtin universitet.“Kam pasur një kolaps psikologjik, por përpiqem të rezistoj. Nuk kërkojmë privilegje, por respektim të të drejtave themelore dhe të garancive që çdo qytetar duhet t’i ketë, sidomos në momente kaq të vështira”.
Pak para se të nisej sërish për në Shqipëri për vizitën javore në burg, përmes Repubblica, Vanessa Castelli i drejton një apel të ndjerë Giorgia Meloni-t.“I drejtohem sërish me besim Kryeministres, së cilës tashmë i kam shkruar një letër, dhe institucioneve italiane, që të angazhohen me vendosmëri për të garantuar që Michele të përballojë këtë situatë me dinjitet, qetësi dhe drejtësi. Kam besim tek marrëdhëniet e forta mes Italisë dhe Shqipërisë, si edhe tek ndjeshmëria e autoriteteve kompetente, që të vlerësohet mundësia e transferimit të procesit në Itali, ku Michele do të mund ta përballej me më shumë mbrojtje, në një kontekst që e njeh, i rrethuar nga të afërmit, kolegët dhe studentët e tij”.
Doktoresha Castelli, para së gjithash, cilat janë kushtet e ndalimit të partnerit tuaj?
“Michele është shumë i lodhur psikologjikisht. Është vetëm, larg shtëpisë, në një realitet që nuk e njeh, me një gjuhë që nuk e flet. Ndalimi po e shkatërron dita-ditës. Është një person i ndjeshëm, një profesor i respektuar, i mësuar të jetojë mes studentësh, eksperimenteve në laborator, shumë kolegëve. Tani librat janë strehimi i tij, por vetmia është e rëndë. Çdo vizitë është një moment i fortë, por edhe i dhimbshëm. Përpiqet të ruajë qartësinë dhe dinjitetin, por është e dukshme se kjo përvojë po e vë në sprovë të madhe. Në këtë kontekst të vështirë, dua të falënderoj sinqerisht drejtorin e institucionit penitenciar, të gjithë punonjësit dhe njerëzit që na kanë ndihmuar me humanitet, respekt e vazhdimësi. Disponueshmëria dhe qëndrimi i tyre kanë bërë diferencën dhe u jemi thellësisht mirënjohës”.
Si është e mundur që partneri juaj ndodhet në burg prej dy muajsh për një akuzë të thjeshtë shkeljeje të kodit rrugor? Ju ishit e pranishme. A mund të na shpjegoni çfarë ndodhi saktësisht atë ditë gushti?
“Atë mbrëmje po shkonim në dasmën e miqve, të qetë e me zemër të lehtë. Rruga ishte e lirë, Michele po kthehej ngadalë, me sinjalin ndezur, në vijën e ndërprerë që tregonte hyrjen te restoranti ku bëhej dasma. Në atë moment, papritur, u shfaq një Mercedes Benz i bardhë me shpejtësi shumë të lartë, që nuk dukej sikur ngadalësonte. Michele frenoi instinktivisht, gjë që bëri që përplasja të ishte më pak katastrofike. Ishim të shokuar: duart na dridheshin, fytyra e zbehtë, shikimi i humbur”.
Fatkeqësisht, pati një viktimë.
“Po, një djalë 16-vjeçar humbi jetën tre ditë më vonë. Është një tragjedi që na ka prekur thellë. Nuk na takon neve të përcaktojmë përgjegjësitë, por është e qartë se atë mbrëmje diçka shkoi keq në mënyrë të papritur dhe dramatike. Kushdo që ka drejtuar makinë e di sa shpejt mund të ndryshojë gjithçka në rrugë. Ndonjëherë mjafton një vendim i marrë nga të tjerët, një shpejtësi e pakontrolluar, dhe gjithçka shndërrohet. Michele po e përjeton këtë dhimbje me shumë respekt dhe heshtje. Mendon çdo ditë për familjen e djalit dhe lutet që ata të mund të gjejnë pak paqe”.
Çfarë bënit ju në Shqipëri? Ishit me pushime?
“Jo, nuk ishim me pushime. Ishim në Shqipëri për të marrë pjesë në dasmën e një mikeje të dashur. Ishte një rast i veçantë, një moment feste dhe ndarjeje që e prisnim me gëzim, sepse e dimë rëndësinë që shqiptarët i japin kësaj ceremonie”.
Akuzat ndaj partnerit tuaj janë shkelje e kodit rrugor dhe braktisje e mjetit, jo vrasje. Çfarë ndodhi pas përplasjes?
“Michele ishte nën shok. E kujtoj të zbehtë, me shikimin e humbur, të hutuar. Pasi ai Mercedes na kaloi para syve si një plumb, Michele zbriti menjëherë në rrugë për të kërkuar ndihmë. Të dy bërtisnim me të madhe “help”, lëviznim duart, përpiqeshim me dëshpërim të tërhiqnim vëmendjen. Por askush nuk u ndal. Ishim të frikësuar, jo të orientuar, dhe mendimi ynë i vetëm ishte të vinte sa më shpejt një ambulancë. Të tjerat, në atë çast tmerri, nuk kishin rëndësi. Donim vetëm që dikush të ndërhynte”.
Kur e ndaluan profesor D’Angelo-n?
“Pas aksidentit, prisnim nga momenti në moment që policia të vinte për të na marrë në pyetje, neve dhe dëshmitarët e shumtë të pranishëm. Por, meqë nuk po vinte askush, vendosëm të shkonim në komisariat që atë mbrëmje. Për fat të keq, ishte i mbyllur. Të nesërmen në mëngjes shkuam në komisariatin më të afërt me hotelin tonë, atë të Vlorës, ku një polic shumë i sjellshëm na dëgjoi dhe na tregoi rrugën për t’u kthyer në Fier për të dhënë dëshminë tonë. Dhe kështu bëmë. Vetëm pas paraqitjes sonë të vullnetshme në Fier, Michele u ndalua. Akuzat, sipas asaj që na është thënë, lidhen me mosrespektim të kodit rrugor, pasi largimi nga vendi i aksidentit, sipas avokatëve, parashikon një sanksion administrativ, jo ndalim”.
Pse në këto gati dy muaj ka rënë heshtja mbi këtë histori? A keni pasur kontakte me Farnesinën? Dhe nëse po, çfarë ju kanë thënë?
“Po, kam pasur kontakte me Farnesinën, me konsullatën e Vlorës dhe me ambasadën italiane në Tiranë, të cilat na kanë dhënë mbështetje të vazhdueshme. I falënderoj sinqerisht në një moment kaq të vështirë, prania e tyre ka qenë për mua një pikë referimi, njerëzore dhe institucionale. Megjithatë, është e vërtetë që mbi këtë çështje ka rënë një heshtje e rëndë. Nuk është e lehtë të nxjerrësh në pah kompleksitetin e një situate kaq delikate, sidomos kur gjendesh në një vend të huaj, me një gjuhë që nuk e njeh dhe me dinamika që të shpëtojnë nga kontrolli. Kam besim tek diplomacia dhe ndjeshmëria e institucioneve, që të garantohet një trajtim i drejtë e transparent dhe të dalë e vërteta qartë”.
Kolegët tuaj po zhvillojnë iniciativa dhe një mobilizim në mbështetjen tuaj. Ju shkoni ta vizitoni rregullisht partnerin tuaj dhe çfarë vështirësish po hasni?
“Po, kolegët dhe miqtë tanë po tregojnë një afërsi të jashtëzakonshme. Janë krijuar nisma spontane, letra të hapura, mbledhje fondesh. Jemi veçanërisht mirënjohës profesoreshës Cimini, drejtoreshës së departamentit tonë, e cila ka promovuar një mbledhje fondesh për të mbuluar shpenzimet ligjore dhe udhëtimet. Është një gjest që na ka prekur thellë. Unë përpiqem të shkoj rregullisht ta vizitoj Michele-n, në katër vizitat mujore që lejohen, aq sa më lejojnë vështirësitë logjistike. Çdo vizitë është emocionalisht shumë e fortë: gëzimi për ta parë përsëri, por edhe dhimbja për ta lënë aty. Distancat, gjuha, procedurat, gjithçka është e ndërlikuar. Por nuk do të ndaloj së qëndruari pranë tij”.
Top Channel
