Testikujt e njeriut janë shumë më të vegjël, në përpjesëtim, se disa prej kushërinjve tanë primatë. Evolucioni mund të na tregojë pse. Por madhësia e pjesëve të tjera të trupit mbetet ende një mister.
Trupi i njeriut është një makinë e ndërtuar nga pjesë të shumta, që nga detajet mikroskopike të qelizave tona deri te gjymtyrët, sytë, mëlçia dhe truri, të cilat janë montuar në mënyrë të ndërprerë gjatë katër miliardë viteve të historisë sonë.
Megjithatë, shkencëtarët vazhdojnë të pyesin pse kemi evoluar në këtë formë të veçantë. Pse, për shembull, vetëm njerëzit kanë një mjekër? Dhe pse, në raport me peshën e trupit, testikujt e njeriut janë trefish më të mëdhenj se të gorillës, por vetëm një e pesta e atyre të shimpanzeve? Siç tregoj në librin tim të ri, “Pema e Jetës”, ende jemi në kërkim të përgjigjeve për shumë nga këto pyetje “pse”. Por jemi gjithashtu duke filluar të gjejmë disa përgjigje.
Historia e evolucionit na tregon se si, duke filluar nga fillime të thjeshta, çdo specie u ndërtua, dhe kur çdo komponent që përbën një qenie të gjallë iu shtua planit të saj. Nëse ngjitemi në pemën evolucionare të jetës, ndjekim një shteg të përthyer që kalon përmes degëve gjithnjë e më të specializuara ku bën pjesë një specie.
Ne njerëzit, për shembull, kemi qenë kafshë përpara se të bëheshim kurrizorë; gjitarë përpara se të evoluonim në primatë, e kështu me radhë.
Grupet e specieve që ndajmë në secilën nga këto degë tregojnë rendin në të cilin u shfaqën pjesët tona trupore. Një trup dhe një zorrë (shpikje të degës së kafshëve) duhet të kenë ardhur përpara shtyllës kurrizore dhe gjymtyrëve (dega e kurrizorëve); qumështi dhe qimet (gjitarët) erdhën përpara thonjve të sheshtë (primatët).
Ka një mënyrë për të studiuar pyetjen ndarëse të pse evoluuam secilën nga këto pjesë trupore, por funksionon vetëm nëse veçoria në fjalë ka evoluar më shumë se një herë në degë të ndryshme të pemës së jetës. Kjo përsëritje evolucioni quhet konvergjencë. Për biologët, ajo mund të jetë burim frustrimi, sepse na ngatërron në përcaktimin e lidhjeve ndërmjet specieve.
Për shembull, dallëndyshet dhe mjelmazat u klasifikuan dikur si specie motra. Por tani e dimë nga analiza të ADN-së dhe krahasime të skeleteve se dallëndyshet janë në fakt më afër me bufat se me mjemazat.
Madhësia ka rëndësi në evolucion
Por evolucioni konvergjent bëhet i dobishëm kur e mendojmë si një lloj eksperimenti natyror. Madhësia e testikujve të primatëve është një shembull klasik. Meshkujt e rritur të kolobusit bardhezi të Abisinisë dhe makakëve bonet janë afërsisht të njëjtës madhësi. Por, si shimpanzetë, njerëzit dhe gorillat, këto majmunë të ngjashëm kanë testikuj shumë të ndryshëm. Tek kolobusi ata peshojnë vetëm 3 gramë. Tek makakët, në kontrast, arrijnë në 48 gramë.
Mund të propozonim disa shpjegime të besueshme për këtë dallim. Testikujt e mëdhenj mund të jenë si bishti i palloit, jo veçanërisht të dobishëm, por tërheqës për femrat. Por ndoshta shpjegimi më i mundshëm lidhet me mënyrën se si ata çiftëzohen.
Një mashkull kolobus konkurron ashpër për të pasur një harem femrash që çiftëzohen vetëm me të. Makakët, nga ana tjetër, jetojnë në grupe të qeta prej rreth 30 individësh, ku të gjithë çiftëzohen me të gjithë: meshkuj me shumë femra dhe femra me shumë meshkuj.
Kolobusi mund të prodhojë një minimum të spermës, nëse një pikë është e mjaftueshme për të krijuar një bebe, pse të prodhosh më shumë? Por për një mashkull makak, konkurrenca për t’u riprodhuar ndodh në betejën midis spermës së tij dhe të meshkujve të tjerë që çiftëzuan para ose pas tij. Testikuj më të mëdhenj prodhojnë më shumë spermë, duke i dhënë atij një avantazh.
Ky është një shpjegim i arsyeshëm, por a është i saktë? Këtu ndihmon konvergjenca.
Nëse shohim në të gjithë degën e gjitarëve, gjejmë shumë grupe që kanë evoluar testikuj të madhësive të ndryshme. Në pothuajse të gjitha rastet, testikuj më të mëdhenj gjenden në specie më të prirura për sjellje promiskuoziteti, dhe më të vegjël në ato monogame.
Një gorillë mashkull me testikuj të vegjël ka ekskluzivitet në harem. Shimpanzetë dhe bonobot me testikuj të mëdhenj janë jashtëzakonisht promiskuozë. Delfinët, ndërkohë, mund të kenë testikujt më të mëdhenj ndër gjitarët, deri në 4% të peshës trupore (ekuivalente me rreth 3 kg te njeriu!). Edhe pse jetesa seksuale e delfinëve të egër është e vështirë për t’u studiuar, delfinët spiner p.sh. përputhen me këtë model, duke marrë pjesë në rituale grupore të quajtura “wuzzle”.
Falë vëzhgimeve të shumta të ofruara nga evolucioni konvergjent, kemi arritur të zbulojmë një lidhje të qëndrueshme midis madhësisë së testikujve dhe mënyrës së çiftëzimit në të gjithë gjitarët. Dhe për njerëzit, madhësia jonë është diku në mes, mund të mendoni ç’të doni për këtë!
Po mjekra e njeriut?
Mjekra e njeriut ka qenë terren pjellor për debat mes shkencëtarëve. Ashtu si me testikujt, ka gjashtë ose më shumë ide të mundshme për evolucionin e saj. Mund të ketë evoluar për të forcuar nofullën e një njeriu parahistorik që lufton. Ose për të theksuar madhështinë e mjekrës mashkullore. Apo ndoshta është thjesht një mbetje nga ushqimi i zbutur që solli gatimi, një cep i panevojshëm i fytyrës që mbeti nga dobësimi i nofullës.
Por, intriguese është se, mjekra nuk gjendet te asnjë gjitar tjetër, madje as te neandertalët. Falë kësaj veçorie unike të homo sapiensëve, edhe pse kemi një sërë hipotezash të mundshme për qëllimin e saj evolucionar, për shkak të mungesës së konvergjencës nuk kemi asnjë mënyrë të qëndrueshme për t’i testuar ato. Disa pjesë të natyrës njerëzore mund të jenë të destinuara të mbeten mister përjetësisht. / BBC








