Eriseld Zeneli
ITALI- Në vitin 1992, babai i tij hipi në një varkë në Shqipëri në kërkim të një të ardhmeje më të mirë për familjen e tij. Së pari ai zbarkoi në Puglia, pastaj udhëtoi për në Savigno. Puna e tij, e gjetur gojë më gojë, e çoi në fshatin e vogël pranë Bolonjës.
“Unë dhe nëna ime mbërritëm në vitin 1995, dhe unë nuk isha as tre vjeç. Italia dhe Bolonja janë shtëpia ime, por për të siguruar të ardhmen time, më duhej të shkoja jashtë shtetit. Shumë paragjykime dhe shumë pak mundësi për ne të rinjtë. Nëse e quajnë ‘ikje truri’, duhet të ketë një arsye.”
Sipas mediave italiane, ai mbërriti në Savigno kur nuk ishte ende 3 vjeç.
Historia e Eriseld Zenelit, 33 vjeç, është një histori emigrimi të detyruar në dy mënyra. Nga Shqipëria në Bolonjë dhe nga Bolonja në Luksemburg, ku ai tani punon për Parlamentin Europian.
“Doja t’i jepja vendit tim atë që më dha ai në aspektin e arsimit duke qëndruar në Bolonjë, por kjo nuk ishte e mundur. Po e bëj tani nga Luksemburgu, ku u punësova për të përfaqësuar Italinë.”
Kur Zeneli flet për vendin e tij, ai flet për Italinë; Shqipëria është një ndjenjë përkatësie ndaj rrënjëve të familjes së tij, tingulli i gjuhës së tij amtare, por ai nuk ka më asnjë lidhje me vendin e prindërve të tij. Ai mbërriti në Savigno kur nuk ishte as tre vjeç, ku ndoqi shkollën fillore dhe të mesme, pastaj u diplomua nga Rosa Luxemburg, ndërsa prindërit e tij, me sakrifica të mëdha, blenë një apartament të vogël në Monteveglio.
Studime deri në nivelin Master në Psikologji
“Nuk ndoqa një rrugë tradicionale,”- thotë Zeneli.
“Pas shkollës së mesme, shkova të punoja si punonjës zyre. Familja ime është e varfër, nuk kisha mundësi të shkollohesha në kolegj”.
Ai kurseu disa para dhe më pas, duke punuar ende, u regjistrua në Shkencat e Edukimit dhe menjëherë pas kësaj mori një diplomë masteri në Psikologji Organizative. Diplomën e mori me nota maksimale.
“Në atë pikë, kërkova një punë tjetër dhe u punësova si konduktor treni për Trenitalia-n. Punova në Frecciarossa për tre vjet dhe arrita të blej një shtëpi në Bolonjë në vitin 2021, por kuptova se nuk mund të vazhdoja më tej.”
Zeneli i përmbledh arsyet e tij në dy fjali: Italia nuk i mban talentet e saj të reja. Dhe me atë emër, mbiemër dhe vendlindje në dokumentet e mia, kisha shumë dyer të mbyllura për mua. Gjithmonë më kanë parë si të ndryshëm, si një të huaj, veçanërisht në vitet e para pas mbërritjes në Savigno. Gjërat shkuan më mirë kur shkova në shkollën e mesme në qytet, por kur erdhi puna për të kërkuar punë, sapo panë emrin tim, më stigmatizuan.
Kishin paragjykime të mëdha. Aq shumë saqë, kur vëllai i tij lindi në Bolonjë gjashtë vjet më vonë, Zeneli këmbënguli që prindërit e tij ta quanin Giulio.
“Ai do të kishte Bolonjën si vendlindje në dokumentet e tij, një emër italian dhe një mbiemër që mund të maskohej disi. Nuk doja që ai të kalonte nëpër ato që kalova unë.”
Në vitin 2022 ai troket në dyert e Parlamentit Europian
Pas disa vitesh udhëtimi vajtje-ardhje nga Italia si konduktor treni, Zeneli vendosi të linte pozicionin e tij të përhershëm. Në vitin 2022, ai trokiti në derën e Parlamentit Europian, i cili ofronte stazhe për ata që diplomoheshin me nderime.
“Më dhanë morën në një stazh 7-mujor dhe më pas më ofruan një pozicion të përhershëm. Sot jam përgjegjës për personelin në Parlamentin Europian në Luksemburg. Në Itali, do të më duhej të merresha me një punë të pasigurt për një kohë të gjatë, ndoshta përgjithmonë. Këtu, ata paguajnë mirë dhe të lejojnë të ngjitesh në shkallët shoqërore. Unë, djali i një shoferi kamioni që mbërriti me një varkë dhe i një amvise, që u largova nga Shqipëria vetëm me një palë këpucë, tani punoj këtu dhe nuk përballem me paragjykime. Nuk e kam ndjerë kurrë barrën e origjinës sime në Luksemburg; kam pushuar së ndjeri si i huaj. Gjykohem vetëm për punën që bëj. Nëse e bëj mirë, ec përpara; nëse e bëj keq, mbetem prapa.”
Një postim në rrjetet sociale, ku ai tregon historinë e tij, me një foto të tij si fëmijë në Shqipëri dhe një tjetër të tij si 33-vjeçar i ulur në Parlamentin Europian, po bën xhiron e Italisë dhe Europës. Në të, Zeneli rrëfen shpengimin e tij dhe i inkurajon të rinjtë si ai të mos dorëzohen. Të vazhdojnë të përpiqen.
Por përmban edhe një reflektim të hidhur mbi Italinë: Kjo përvojë mund të përfaqësojë sinqerisht përvojën e një brezi të tërë që e do Italinë, por shpesh detyrohet të shkojë diku tjetër për të përmbushur potencialin e saj. Një fenomen që, megjithëse i heshtur, përfaqëson një kosto të madhe për vendin tonë.
Ai e thotë edhe më mirë: Italia është një vend i shkëlqyer për t’u stërvitur. Jashtë vendit, ata na shtrojnë tapetin e kuq, por pastaj nuk u intereson, edhe pse ne do të donim t’u jepnim diçka nga ajo që na kanë dhënë.
Po Bolonja?
“E dua shumë, por është e njëjta gjë, nuk është ndryshe nga pjesa tjetër e vendit. Do të doja të takohesha me kryetarin e bashkisë së Lepores dhe t’i tregoja historinë time në mënyrë që të mund të jap një kontribut, nëse ai është i gatshëm.”/ZËRI
