Ajo jetoi 3,500 vjet më parë – por teknologjia e rindërtimit të fytyrës ka rikthyer në jetë një grua nga epoka e bronzit të vonë Mycenae.
Gruaja ishte në mesin e të 30-ave kur u varros në një varrezë mbretërore midis shekujve 16 dhe 17 para Krishtit. Vendi u zbulua në vitet 1950 në kontinentin grek në Mycenae, selia legjendare e mbretit të Homerit Agamemnon.
Dr Emily Hauser, historiania që porositi rindërtimin digjital, tha për Observer : “Ajo është tepër moderne. Ajo ma mori frymën.
“Për herë të parë, ne po shohim fytyrën e një gruaje nga një mbretëri e lidhur me Helenën e Trojës – motra e Helenës, Klitemnestra, ishte mbretëresha e Mikenës në legjendë – dhe nga ku poeti Homeri imagjinoi grekët e luftës së Trojës. Rindërtime të tilla digjitale na bindin se këta ishin njerëz të vërtetë.”
Hauser, një lektore e vjetër e klasikëve dhe historisë së lashtë në Universitetin e Exeter-it, tha: “Është tepër emocionuese të mendosh se, për herë të parë që kur ajo u shtri nën tokë mbi 3,500 vjet më parë, ne jemi në gjendje të vështrojmë fytyrën aktuale të një gruaje mbretërore të epokës së bronzit – dhe kjo është me të vërtetë një hapje e një pamjeje në fytyrë.
“Kjo grua vdiq rreth fillimit të epokës së bronzit të vonë, disa qindra vjet përpara datës së supozuar të luftës së Trojës.”
Një artist digjital, Juanjo Ortega G, ka zhvilluar një fytyrë të gjallë nga një rindërtim prej balte i së njëjtës grua që u bë në vitet 1980 nga Universiteti i Mançesterit, pionierët e një prej metodave kryesore në rindërtimin e fytyrës.
Hauser, libri i të cilit Mythica: A New History of Homer’s World, Through the Women Written Out of It do të botohet javën e ardhshme, tha se zhvillimet teknike në antropologjinë mjekoligjore dhe analizën e ADN-së, si dhe datimi me radiokarbon dhe printimi digjital 3D, kanë çuar në përmirësime dramatike në rindërtimet e botës antike.
“Ne mundemi – për herë të parë – të shikojmë përsëri në sytë e së kaluarës.”
Gruaja ishte varrosur me një maskë fytyre me elektrum dhe një paketë armësh luftarake – duke përfshirë tre shpata që supozohej se lidhen me burrin e varrosur pranë saj, por tani mendohet se i përkisnin asaj.
Hauser tha: “Historia tradicionale është se, nëse keni një grua pranë një burri, ajo duhet të jetë gruaja e tij”. Ngjashmëritë e fytyrës ishin vërejtur më parë, por ADN-ja ka konfirmuar se këta ishin vëlla dhe motër dhe jo burrë e grua.
“Kjo grua u varros atje për shkak të lindjes së saj, jo martesës së saj. Kjo na tregon një histori të ndryshme rreth asaj se sa e rëndësishme ishte ajo … Të dhënat që po dalin sugjerojnë se shumë më tepër nga ato që arkeologët i quajnë komplete luftëtarësh, lidhen me gratë sesa me burrat në këto varrime të epokës së bronzit të vonë, gjë që po përmbys plotësisht supozimet tona sesi gratë lidhen me luftën.”
Ajo shtoi se provat arkeologjike dhe analiza e ADN-së po i lejonin “gratë e vërteta të historisë antike të dalin nga hijet”.
Gjendja e eshtrave të gruas sugjeron se ajo vuante nga artriti në rruazat dhe duart e saj, ndoshta “dëshmi e endjes së përsëritur, një aktivitet i zakonshëm dhe fizikisht i veshjes midis grave dhe një që ne e kemi parë Helen të ndërmerrte në Iliadë “, tha Hauser.
“Pra, kjo është një mënyrë kaq e mrekullueshme për të lidhur përvojat e vërteta të grave me mitet dhe përrallat e lashta.”/ The Guardian.
