Lajmidites.com

Tag: kampi

  • Kampi për emigrantët bën bujë – Marrëveshja Rama-Meloni, protestë në Tiranë

    Kampi për emigrantët bën bujë – Marrëveshja Rama-Meloni, protestë në Tiranë

    Sot një grup aktivistësh kanë protestuar në Tiranë kundër ndërtimit të kampit të emigrantëve në Gjadër. Prej dy vitesh ata e kanë kundërshtuar ngritjen e kampit të refugjatëve në Lezhë.
    Kjo protestë vjen në kuadër të dy vjetorit të marrëveshjes Rama-Meloni për kampet e emigrantëve në Shqipëri.
    Pas protestës në Tiranë, aktivistët do të vazhdojnë protestën e tyre dhe në Lezhë atje ku është ndërtuar dhe kampi në Gjadër.Protesta do ta vazhdojë edhe të dielën, më 2 nëntor protesta do të vijojë në Fakultetin e Drejtësisë nga ora 09:30- 14:45.
    Itinerari:
    09:00- 09:30: Mbledhja, Sheshi Skënderbej
    10:00 -11:30: Marshim drejt Kryeministrisë, Ambasadës Italiane dhe BE
    11:30: Sheshi Nënë Tereza
    11:30 -13:00: Udhëtim drejt Kampit të Gjadrit
    14:15: Protesta në Kampin e Gjadrit.

  • Kampi i Rojit, plagë e hapur e ISIS-it: 2 100 gra dhe fëmijë të bllokuar në shkretëtirë

    Kampi i Rojit, plagë e hapur e ISIS-it: 2 100 gra dhe fëmijë të bllokuar në shkretëtirë

    Artikull i Le Monde, përshtatur në shqip
    Në fund të tetorit, qielli mbi kampin e Rojit në verilindje të Sirisë është i kthjellët, pa asnjë re që të zbusë nxehtësinë përvëluese të shkretëtirës së Rojavës, afër kufirit me Turqinë dhe Irakun.
    Aty, një mur i lartë i ngritur tregon qartë se kampi nuk do të mbyllet shpejt.
    Ky vend, nën kontrollin e Forcave Demokratike Siriane (FDS), të dominuara nga kurdët, strehon familjet e luftëtarëve të Shtetit Islamik (ISIS), të ardhura nga vende të ndryshme të botës gjatë luftës në Siri, kryesisht në vitin 2010.

    Në Roj ndodhen rreth 2 100 gra dhe fëmijët e tyre, shumica prej tyre të huaj, të kapura pas rënies së kalifatit (shtet islamik të udhëhequr nga ligji i sheriatit). Edhe pse më 10 mars u firmos një marrëveshje midis presidentit të përkohshëm sirian Ahmed Al-Charaa dhe komandantit të FDS-së, Mazloum Abdi, që parashikonte dorëzimin gradual të kontrollit të kampeve te autoritetet e reja të Damaskut, në terren nuk është bërë asnjë ndryshim.
    “Asgjë nuk ka lëvizur. Ata që sipas marrëveshjes duhet të marrin kontrollin janë ish-anëtarë të Daesh-it ose mercenarë të lidhur me grupe radikale”, thotë Javré, 30 vjeçe, një kurde që merret me sigurinë e kampit.
    Tentativa arratisjeje dhe ndikimi i grupeve radikale

    Në mesin e familjeve të huaja ndodhen edhe rreth 110 familje franceze, të përbëra kryesisht nga gra dhe fëmijë. Shumë prej tyre janë kthyer tashmë në Francë, por disa refuzojnë.
    “Që prej marrëveshjes së marsit, disa gra shprehen hapur se duan të kalojnë në zonat e kontrolluara nga grupi Hayat Tahrir al-Cham, i lidhur me presidentin Ahmed al-Sharaa“, tregon Javré, duke shtuar se kohët e fundit janë shtuar përpjekjet për arratisje dhe kontaktet me ish-luftëtarë të ISIS-it që ndodhen në territore të tjera.
    Fatima, 50 vjeçe, nënë dhe gjyshe, e mbuluar plotësisht, thotë se nuk dëshiron të kthehet në Francë.
    “Unë dua të jetoj e lirë në Siri”, deklaron ajo. Ajo është në dijeni se 47 shtetas francezë të dyshuar për lidhje me ISIS-in janë dorëzuar këtë verë në Irak për t’u gjykuar, por shprehet e qetë:
    Nuk kam lidhje me atë vend. Dua vetëm të jem e lirë këtu!
    Amira, 29 vjeçe, nga Franca, është më e përmbajtur. Ajo frikësohet se nëse kthehet, fëmijët e saj mund të ndahen prej saj.
    “Kam frikë se do t’i çojnë në familje kujdestare ose në qendra. Nuk dua që të më harrojnë”, thotë ajo.
    Amira tregon se nuk kishte shkuar në Siri me dëshirë të plotë, por ishte detyruar nga prindërit e saj që u bashkuan me ISIS-in në vitin 2014. Në Tall Abyad u martua me një luftëtar që u vra në 2019-ën, pas rënies së Baghouz-it. Ajo vetë, e plagosur, u dorëzua me fëmijët te forcat kurde dhe u dërgua në kampin famëkeq Al-Hol, ku qëndroi 4 vjet në kushte të tmerrshme.

    “Në Al-Hol ndodhnin vrasje, kisha frikë për fëmijët e mi. U përpoqa të arratisesha, por më kushtoi 17 mijë dollarë dhe më mbajtën 7 muaj në burg”, rrëfen ajo.
    Sot, në tendën e saj në Roj, Amira u jep fëmijëve mësime të anglishtes, frëngjishtes dhe arabishtes, duke refuzuar shkollën e kampit që zgjat vetëm 2 orë në ditë.
    “Nuk dua që fëmijët e mi të rriten pa arsimim si të tjerët.”
    Ajo thotë se tashmë e ka braktisur ideologjinë e ISIS-it, të cilën e përshkruan si “shumë të ashpër, shumë mizore dhe plot padrejtësi”.
    “Kur të dal nga këtu, do të mbaj vetëm një shami”, shton ajo me vendosmëri.

    Një brez i ri i rrezikshëm
    Sipas autoriteteve të kampit, rreth 50 djem të moshës 18-20 vjeç jetojnë ende në Roj.
    Më parë, kur mbushnin moshën madhore, ata transferoheshin në qendra për rehabilitimin e personave të radikalizuar, por tashmë mungesa e kapaciteteve i ka mbajtur brenda kampit. Në disa raste janë raportuar edhe abuzime seksuale, por viktimat nuk guxojnë të flasin nga frika.

    “Më e frikshme është kjo gjeneratë e re, e rritur që në fëmijëri me ideologjinë e ISIS-it”, paralajmëron Hokmiya Ibrahim, bashkëdrejtuese e administratës së kampit të Rojit.
    “Ne bëjmë çfarë mundemi me burimet që kemi, por jemi pothuajse të pafuqishëm. Bashkësia ndërkombëtare duhet të ndërhyjë.”
    Në këtë cep të harruar të Sirisë, kampi i Rojit mbetet një plagë e hapur, një kujtesë e përgjakshme e trashëgimisë së ISIS-it dhe e një bote që ende nuk di si të përballet me pasojat e atij grupi.

  • Masakër në kampin e të zhvendosurve në Sudan, goditet kampi brenda universitetit, mbi 60 të vdekur

    Masakër në kampin e të zhvendosurve në Sudan, goditet kampi brenda universitetit, mbi 60 të vdekur

    Të paktën 60 persona, përfshirë fëmijë, gra dhe të moshuar, janë vrarë në një sulm me dronë në një kamp për të zhvendosurit në Sudan.

    Sipas Komitetit të Rezistencës në el-Fasher, sulmi goditi kampin Dar al-Arqam, që ndodhet brenda një universiteti.
    Përveç dy sulmeve me dronë, kampi u bombardua edhe me tetë predha artilerie. Spitalet lokale, tashmë të mbingarkuara pas muajsh të tërë rrethimi, nuk kanë më kapacitet për të trajtuar të plagosurit. Mjekët po punojnë në kushte ekstreme, duke ofruar ndihmë në korridore dhe dysheme.
    Situata në el-Fasher po përshkallëzohet drejt kolapsit total. Komiteti i Rezistencës deklaroi se ajo ka shkuar përtej katastrofës dhe gjenocidit, ndërsa OKB-ja paralajmëron për krime të mundshme lufte.
    Sipas të dhënave të Kombeve të Bashkuara, rreth 250,000 civilë janë të bllokuar në qytet, të ekspozuar ndaj urisë, sëmundjeve dhe bombardimeve të përditshme.
    Dy ditë më parë, të paktën 13 persona humbën jetën nga bombardimi i një prej spitaleve të fundit funksionale në qytet.

    Top Channel

  • Këlliçi bën llogaritë: I gjithë kampi opozitar mori 52 % të votave në Tiranë, mund t’ja dalim

    Këlliçi bën llogaritë: I gjithë kampi opozitar mori 52 % të votave në Tiranë, mund t’ja dalim

    Deputeti i Partisë Demokratike, Belind Këlliçi, i ka shtrirë dorën e bashkëpunimit subjekteve të tjera opozitare, për zgjedhjet e pjesshme lokalë qe pritet të mbahen në Tiranë dhe disa bashki të tjera të vendit.
    Përmes një interviste për emisionin ‘NewsRoom’ në A2 CNN, Këlliçi tha se zgjedhjet e 11 majit treguan se i gjithë kampi opozitar në tërësi, ka marrë rreth 52 % të votave.
    Ai shtoi gjithashtu se nëse opozita do të gjejë një kandidat të fortë, me profil të fortë politik dhe konsensual nga të gjitha palët, mund të arrijë fitoren në Bashkinë Tiranë.
    “Në 14 maj 2023 nuk ka patur zgjedhje dhe këtë e kemi faktuar. Unë për vete e kam faktuar me aksionin tim politik të dy viteve me radhë. Dhe e kemi faktuar që në rastin e Bashkisë Tiranë i gjithë shtabi elektoral i Erion Veliajt ishte një shtab kriminal, pra ka qenë shtabi 5 D. Kryesorët e këtij shtabi sot janë në burg, për aferat korruptive në Bashkinë Tiranë. Dhe kreu i këtij shtabi Erion Veliaj, po ashtu është në burg.
    Unë mendoj se opozita duhet të gjejë modalitetet dhe profilet e kandidatëve me të cilët të përballet me Ogerta Manastirliun, në momentin e parë që do të kemi një dekret të Presidentit, ku do të mësojmë edhe datën e zgjedhjeve në kryeqytet. Kandidati duhet të ketë një profil të qartë politik, për t’i dhënë një mesazh të fortë qytetarëve.
    Në farsën elektorale të 11 majit, në fakt po të analizoni shifrat, i gjithë kampi opozitar ka rreth 52 % të votave në Bashkinë e Tiranës. Ky është një moment i artë që duhet shfrytëzuar nga opozita, me një kandidaturë të gjetur, e cila mundet të krijojë një kohezion më të gjerë sesa vetëm anëtarësia, mbështetësit, simpatizantët e PD-së”, tha mes të tjerash Këlliçi.

  • Rama hedh Manastirliun në betejë për Bashkinë e Tiranës, kampi blu në heshtje, a do të guxojë edhe opozita me një grua?

    Rama hedh Manastirliun në betejë për Bashkinë e Tiranës, kampi blu në heshtje, a do të guxojë edhe opozita me një grua?

    FOTO ILUSTRUESE

    TIRANË- Për herë të parë në histori, që nga koha e krijimit të shtetit të parë shqiptar, Tirana, mund të drejtohet nga një grua. Ajo që njihet si 1/3 e Shqipërisë, bashkia më e madhe e vendit, do të ketë si kandidate Ogerta Manastirliun nga Partia Socialiste, e cila nëse zgjidhet do të rikthehet në bashki atje ku ka punuar që prej kohës kur Edi Rama ishte kryebashkiak. Ndërkohë që brenda 7 ditësh, Këshilli duhet ti hapë rrugë zgjedhjeve, topi ka kaluar në portën blu, atje ku Sali Berisha me të tijët duhet të zgjedhin kandidatin potencial. Sali Berisha u shpreh sot se Ilir Alimehmeti është një kandidat i mundshëm por tha se emri do të dalë pas konsultimeve.
    Por kush janë emrat më të mundshëm për Tiranën dhe a do të guxojë PD me një grua?
    Burime nga kampi blu i thanë ZËRI se interesimi i grave demokrate për të garuar për bashkinë është i lartë. Që kur kundërshtarët guxuan me një grua, zërat pranë Berishës për një zgjedhje të guximshme janë shtuar.
    Kështu, Jorida Tabaku dhe Adriana Kalaja, duken dy gratë më ambicioze për të garuar përballë Manastirliut ndërsa Ilir Alimehmeti nëse garon do të vazhdojë procesin atje ku e la në 2023, kur ia kaloi stafetën Belind Këlliçit i cili humbi përballë Veliajt. Çfarë do të vendosë Berisha me të tijët? Na duhet të presim edhe pak…/ZËRI

  • “Harta e ferrit” të diktaturës, ja vendet e tmerrit ku jetuan për vite me radhë të dënuarit politik

    “Harta e ferrit” të diktaturës, ja vendet e tmerrit ku jetuan për vite me radhë të dënuarit politik

    Për Shqipërinë nën diktaturë thuhet që ishte një burg i madh. Por ne ende nuk e parafytyrojmë sa e madhe do dukej harta e Shqipërisë, po të bëheshin të dukshme të gjitha vendet e internimit, burgjet dhe kampet e punës së detyruar.

    Kjo video prezanton vendet ku vuajtën të dënuarit politikë nga viti 1944 deri më 1991, të ndara në tri grupe: kampet e internimit; kampet e përkohshme të punës dhe së fundi, burgjet dhe kamp-burgjet afatgjata.

    I Kampet e internimit

    Me të marrë drejtimin e Shqipërisë, komunistët filluan të grumbullojnë familjet e “armiqve” në kampe të ngjashme me ato naziste dhe të krijojnë në qytetet kryesore zona me “gjak të pastër” komunist. Nga viti 1945 deri më 1953, kampet e përqendrimit kanë qenë të rrethuara me tela me gjemba. Të rrethuarit ishin kryesisht të moshuar, gra dhe fëmijë, duke qenë që burrat e shtëpisë ishin të arratisur, të dënuar ose të ekzekutuar. Të internuarit dërgoheshin sa më larg banimit të tyre: jugorët në veri dhe veriorët në jug; detyroheshin të punonin dhe ushqeheshin me racion. Sipas të dhënave zyrtare, në tetor 1949, në kampe ndodheshin 2618 njerëz.

    Kampet e rrethuar me tela me gjemba 1945-1953

    1.Kampi i Krujës

    Mars 1945-Shtator 1947

    Pika e parë e internimit në Veri, ku u grumbulluan deri në 900 vetë nga Jugu i Shqipërisë. Kampi ndodhej në një repart ushtarak brenda qytetit. Banorët ushqeheshin me 600 gramë bukë misri në ditë dhe shfrytëzoheshin në punë të detyruar. Pas mbylljes së tij, të internuarit u dërguan në kampin e Valiasit.

    Kampi i BeratitMars 1945-Maj 1949

    Kjo ishte pika e parë e internimit në Jug të Shqipërisë. Të internuarit u përqendruan në lagjen “Murat Çelepia”, por edhe në kalanë e qytetit dhe punonin në Kuçovë. Në vitin 1946, kishte 1275 të internuar nga Shqipëria e Mesme dhe Veriore. Me mbylljen e këtij kampi, të internuarit u zhvendosën në Tepelenë.

    Kampi i Tepelenës1949-1953

    Rrugës për në Tepelenë, bashkëshortët Fadil e Maja Petrela, humbën jetën në aksident. Katër fëmijët e tyre të mitur hynë në kamp pa prindërit, ndërsa qindra nëna dolën nga ai kamp pa fëmijët. Në kampin e Turanit dhe më pas të Tepelenës, humbën jetën nga epidemitë dhe kequshqyerja, rreth 300 fëmijë.

    Kampet e Kamzës dhe Valiasit1948-1953

    Në Kamëz u grumbulluan të internuarit nga Jugu dhe robërit e huaj. Në vitin 1949, u ndërtua në Valias, pranë fermës “Ylli i kuq”, një kamp me baraka, i rrethuar me tela me gjemba. Në vitin 1951, disa të internuar u zhvendosën në Kodër-Kamëz. Gratë punonin në Fabrikën e Tullave.

    5. Kampi i Porto-Palermos

    Dhjetor 1949-Dhjetor 1950

    Të internuarit u çuan në kështjellën e Ali Pashës ku jetonin në izolim të plotë dhe pa asnjë ndihmë mjekësore. Ata dolën që aty thuajse të verbuar prej mungesës së ushqimit dhe ujit të pijshëm.

    Të rrethuar edhe pas heqjes së rrethimit

    Edhe pse kampet e internimit me tela me gjemba u mbyllën ligjërisht, dhjetëra të internuar vazhdonin të qëndronin të rrethuar sepse në kampet ku i çuan, në Plug dhe Savër të Lushnjës dhe Shtyllas të Fierit punonin edhe të burgosur.

    Kampet e hapura të internimit

    1954-1990

    Me mbylljen e kampeve me tela me gjemba, fshatrat e Lushnjës dhe Fierit u kthyen në qendrat kryesore të internimeve. Të internuarit jetonin në baraka dhe punonin në bujqësi. Ata paraqiteshin dy herë në ditë në apel dhe nuk mund të largoheshin nga vendi i internimit pa lejë. Familjeve të armiqve të përjetshëm: Biçaku, Mirakaj, Pervizi, Kupi, Dosti, Dema, Dine, etj., iu ripërtërihej vazhdimisht dënimi dhe shumë prej tyre kaluan në internim mbi 40 vjet. Klora Mirakaj Merlika ishte 10 vjeç kur shkoi në internim dhe gjyshe kur doli prej andej. Fshatrat ku janë internuar armiqtë e pushtetit, janë shumë më tepër sesa njeh një shqiptar mesatar.

    1954-1958 Kampi i Kuçit, Vlorë. Një kamp i izoluar nga natyra, vetëm me burra, ish-funksionarë të lartë, intelektualë dhe pjesëtarë familjesh të njohura, si Zef e Baltazar Benusi, Lekë e Valentin Pervizi, Dom Mikel Koliqi dhe Sami Kokalari.

    1970 Familja e Liri Belishovës e internuar që në vitin 1961, në Kuç e më pas në Progonat, internohet në Cërrik, ku kalon 20 vitet e ardhshme.

    1977 Në këtë kohë risillet modeli i kampeve me tela me gjemba në vendet e internimit Tale, Fishtë dhe Kalivaç të Lezhës.

    Në vitin 1982 internohen nga Lezha në Fishtë Liri Lubonja dhe i biri, Agimi, pasi bashkëshorti, Todi Lubonja dhe djali tjetër, Fatosi ishin në burg. Po këtu internohet familja e Fadil Paçramit, gjithashtu i burgosur.

    1990 Vendimi i fundit i internimit duhet të jetë marrë më 10 shkurt 1990.

    8 maj 1990: Kuvendi Popullor shfuqizoi ligjin e internimeve dhe dëbimeve.

    Dokumentet dëshmojnë për 12 mijë persona të internuar në vitet 1949-1990. Duke llogaritur fëmijët dhe të internuarit para 1949-ës numri i të internuarve dhe dëbuarve në Shqipëri është shumë më i lartë.

    II

    Kampet e përkohshme të punës

    Punët më të vështira si tharja e kënetave, hapja e kanaleve, ndërtimi i rrugëve, që shtroheshin si domosdoshmëri për qeverinë komuniste, iu ngarkuan menjëherë të dënuarve politikë, të cilët punonin si skllevër. Në fillim të viteve ’50, burgjet, me shumë pak përjashtime, u shndërruan në Reparte Riedukimi me punë të detyruar dhe të dënuarit e tyre zhvendoseshin sa nga një kamp pune në tjetrin, pranë të cilave improvizoheshin fjetore dhe vendosej rrethimi me gjemba. Këtu do të shohim kampet e viteve të para dhe ato të mëvonshme që u vendosën për një afat të kufizuar kohe pranë vendeve të punës.

    Kampi i Jubës prill 1946-tetor 1946. Në Jubë të Durrësit u ngrit kampi i parë i punës së detyruar në Shqipërinë komuniste. Mes të dënuarve ishin ish-qeveritarët Ibrahim Biçakçiu, Koço Kotta, Et’hem Cara, të cilët veçse keqtrajtoheshin në vendin e punës, duhet të hynin në kamp duke kaluar përmes një cilindri telash me gjemba, këmbadoras.

    Stadiumi “Qemal Stafa” Qershor 1946-Tetor 1946. Për ngritjen e stadiumit më të madh në vend u angazhuan robërit italianë dhe gjermanë.

    Kampi i Maliqit: Vloçisht, Orman-Pojan 1947-1951 Në kënetën, ku në nëntor të 1946-ës, ishin ekzekutuar inxhinierët e shpallur sabotatorë, vazhduan punimet me rreth 2500 të dënuar politikë, mes tyre dhe Dhimitër Pasko. Punohej 10-14 orë në ditë në ujin e mbushur me shushunja, në uri dhe etje të vazhdueshme. Josif Papamihali; Virtyt Gjylbegu dhe Elmaz Libohova janë varrosur të gjallë në këtë kënetë. Të tjerët, vetëm mrekullia i mbajti gjallë.

    Kampi i Bedenit 1948-1950 U krijua për hapjen e kanalit kullues Peqin-Kavajë. Në njërën prej brigadave punonin 28 priftërinj katolikë, nga 26-vjeçari Zef Pllumi te 75-vjeçari Çiril Cani. Në fund të vitit 1950, Mustafa Vata, që do të lirohej pas pak ditësh, u vra nga roja, i cili, siç doli më vonë, ishte nxituar sepse i dënuari nuk donte të arratisej.

    Kampet e tjera të rrethuara, ku kanë punuar të burgosurit gjatë viteve të para të regjimit komunist:

    Kampi i Lekajt në Kavajë, ku gjatë vitit 1948 u sistemua terreni i hekurudhës Durrës-Peqin dhe më vonë u përqendruan të dënuar për hapje kanalesh kullues.

    Kampi i Vlashukut në Berat, ku në vitet 1948-49 u hap një kanal kullues 2 km i gjatë. Në vitin 1953, të tjerë të dënuar vijnë për të punuar për kanalin Devoll-Thanë. Mes tyre ishin profesori Foto Bala, mjeku Isuf Hysenbegasi, avokati Jani Ikonomi.

    Kampi i Lozhanit, Korçë Prill 1949-Dhjetor 1949

    Kampi i Kamzës, që gjatë vitit 1948 u mor me bonifikimin e fushës së Kamzës dhe Valiasit. Në vitet ’50, pranë fermës Ylli i Kuq punonin 300 emigrantë grekë.

    Kampi i fermës “29 nëntori”, Lushnjë 1950

    Kampi i fermës “Çlirimi”, Fier 1950

    Kampi “Lufta e Vlorës” , Llakatund 1950

    Kampi i Cërrikut 1952

    Kampi i Fabrikës së Tullave, Tiranë 1952-1953

    Kampi i Urës së Bonës dhe kampi i Bishqemit, përgjatë rrugës Peqin-Elbasan, që në vitin 1950 punoi për ndërtimin e hekurudhës që bashkonte këto dy vende.

    Kampi i Yzberishtit në Tiranëku në vitet 1950-1951, të burgosurit ndërtuan kanalin kullues të bojërave të kombinatit tekstil.

    Kampi i Ullishteve në Vlorë, 1950

    Më pas fillon epoka e reparteve të riedukimit me punë të detyruar. Ato mbanin një numër në shpinë dhe zhvendoseshin sa në një vend pune në tjetrin. Të dënuarit ishin të burgosur, por në terminologjinë ligjore quheshin punëtorë me detyrim. Sigurisht që kampet ku punonin ata ishin të rrethuar:

    Reparti i Sukthit, Durrës 1950

    Reparti i Podgories dhe Nishavecit, Korçë 1951

    Reparti i Gosës, Kavajë 1951

    Reparti i Peqinit dhe Çengelajt 1951-1952

    Reparti i Plugut, Lushnjë 1951-1953

    Reparti i Llakatundit, Vlorë

    Reparti i Rrapit të Treshit në Tiranë 1952

    Reparti i Urës Vajgurore 1952. Të dënuarit punonin në Kuçovë për ndërtimin e aeroportit.

    Reparti i Rinasit, Tiranë 1953. Aeroporti i Tiranës, duhet të jetë vepra e parë ndërkombëtare, për përkthyesin Jusuf Vrioni, një nga shumë intelektualët që punuan për ndërtimin e tij.

    Repartet e Varibopit, Shtyllasit, Radostimës, Levanit, Selishtës dhe Kafarajt, Fier 1953-1955. Qindra të dënuar politikë u vendosën në fshatrat e Fierit për të hapur kanale ujitëse. Shumë prej tyre u sëmurën nga kushtet e këqija.

    Reparti i Zadrimës, Lezhë 1954-1958

    Reparti i pallateve Agimi dhe kampet e tjera të ndërtimeve, në Tiranë 1953-1963 Mbi 500 të dënuar u përqendruan pranë Lanës për të ndërtuar pallatet Agimi. Në vitin 1954, pasi u gjendën tunelet që të dënuarit kishin hapur për t’u arratisur, 4 prej tyre u dënuan me pushkatim dhe 13 të tjerë me vite të gjata burgu. Objekte të tjera të realizuara në këtë periudhë nga të burgosurit janë: zona e Zogut të Zi, stadiumi Dinamo, pallatet e rrugës “Myslym Shyri”, kombinati ushqimor dhe fabrika e bukës.

    Reparti i Tërbufit dhe Bubullimës, Lushnjë 1956-1958

    Reparti i Saukut, Tiranë 1959 U ngrit për ndërtimin e Sanatoriumit për të vazhduar me ndërtimin e kombinatit të mishit, peliçerisë, një pjese të uzinës së autotraktorëve dhe një pjese të godinave të fermës “Gjergj Dimitrov”.

    Reparti i Thumanës, Krujë 1958-1961 Në këtë kamp punohej për tharjen e kënetës. U vendos fillimisht në Mamurras dhe më pas në Gjorm. Të 540 të dënuarit ishin për arsye politike.

    Reparti i Laçit 1961-1967 Pati disa tentativa arratisjeje, por përveç një rasti, të dënuarit e tjerë u kapën dhe disa prej tyre u vranë. Makabre është skena me të dënuarin Mark Cuf Marku që në vitin 1965, pasi e vrasin, e sjellin në kamp, e vendosin mes të burgosurve dhe i urdhërojnë që ta pështyjnë kufomën. Asnjë nuk lëviz vendit, veç një shokut të tij, Islam Cenko, që shkon dhe e puth.

    Reparti i Uzinës së Sodës Kaustike, Vlorë 1963-1965. Më 15 qershor 1964, ky kamp tronditet nga vrasja e të dënuarit tri herë, për motive politike, Mustafa Alushit, i cili shkoi me vetëdije drejt rrethimit duke thirrur “Poshtë komunizmi”.

    Reparti i Rubikut 1963-1967. Qëllimi ishte ngritja e fabrikës së përpunimit të bakrit. Në vitin e parë të jetës së këtij kampi, vritet Demir Shkoza që tentoi të arratisej.

    Reparti i Fabrikës së Çimentos, Elbasan

    290 të dënuar politikë vendosen në Elbasan për të ndërtuar fabrikën e çimentos.Reparti i Fabrikës së Çimentos, Fushë-Krujë 1965 Të dënuarit “e specializuar” në ndërtimin e fabrikave të çimentove, vijnë nga Elbasani për të njëjtin qëllim.

    Reparti i Belshit, Elbasan

    1966-1970 U ngrit në vitin 1966 për të dënuarit në moshë të re. Ata merreshin me punë bujqësie.

    Reparti i Skrofotinës, Vlorë

    1967-1972 Në temperatura që në verë shkonin 40-45 gradë Celsius, të sulmuar nga mushkonjat dhe duke pirë ujë që vinte me fuçi nafte, të dënuarit punuan për ndërtimin e kripores së Vlorës, një argjinature dhe një hidrovori. Në vitin 1969, këtu punonin 340 të dënuar politikë.

    Reparti i Valasit, Elbasan, 1970-1983

    Reparti i Fishtës, i Ishull-Lezhës dhe Lerasit, Lezhë 1972-1983 Funksionoi si repart për të rinjtë që punonin në fermat e zonës.

    Reparti i Përparimit, Shën Vasil, Sarandë 1978-1991 Të dënuarit punonin në bujqësi, për hapjen e tarracave.

    Reparti i Tërnovës, Bulqizë 1987-1991 U hap me 400 të dënuar, 110 prej të cilëve ishin politikë dhe kishte detyrën e nxjerrjes së kromit.

    Shkolla e Riedukimit për të Mitur, Shën Koll, Lezhë 1987- 1991

    Reparti i Bardhorit, Kavajë 1987-1991 Të dënuarit punonin në kompleksin e dafinës dhe në punë të tjera bujqësore.

    Kampi kompleksit sportiv “Dinamo” 1988-1989 Të dënuarit, shumica politikë, ndërtuan kompleksin sportiv Dinamo në Tiranë.

    Reparti i Gjirokastrës 1989-1991 Jemi në vitin 1989. Ngrihet një repart i ri pune për të dënuarit politikë që punojnë pranë fushës së sportit.

    III

    Burgjet dhe kamp-burgjet afatgjata

    Burgjet ekzistuese nuk mjaftonin për numrin e lartë të të arrestuarve të regjimit komunist, ndaj në vitet e para u hapën disa të reja, duke shfrytëzuar edhe shtëpi apo kisha. Ato ndaheshin në burgje për të dënuar politikë dhe ordinerë. Pasi kishte zbuluar avantazhet e shfrytëzimit në punë të të burgosurve, regjimi i ktheu të gjitha burgjet në reparte pune, përveç Repartit 313 në Tiranë dhe 321 në Burrel. Shumica e tyre ishin të lëvizshëm, por disa u ngritën pranë minierave për të qëndruar pafundësisht aty. Këtu po sjellim këto kamp-burgje afatgjata, së bashku me burgjet që ishin vetëm vende izolimi.

    Në vitet e para të pushtetit komunist, të dënuarit politikë vuanin dënimin në:

    Burgun nr.1 Peshkopi, Burgun nr.3 Burrel, Burgu nr.4 Shkodër, Burgun nr.5 dhe Burgun nr.2 Tiranë, Burgun nr.7 Durrës, Burgun nr.9 Berat, Burgun nr. 11 Vlorë, Burgun nr.13 Elbasan, Burgun nr.15 Korçë, Burgu nr.17 Gjirokastër, Burgun nr.18 Kukës, Kampin nr.19 Valias, Burgun nr.20 Kavajë. Kushtet higjienike, ushqimi dhe veshja, siç tregojnë raportet, ishin vazhdimisht me probleme. Sëmundjet si tuberkulozi, zgjebja, bronkiti në fillim të viteve ’50, preknin shifra alarmante.

    Burgjet e Tiranës

    1944-1991 Në Burgun e Ri dhe të Vjetër të Tiranës kanë kaluar orët e fundit të jetës disa prej qeveritarëve, oficerëve dhe intelektualëve të dënuar në gjyqet e para si ai Special apo i Deputetëve apo pa gjyq fare si shkencëtarja Sabiha Kasimati, e vetmja grua në grupin e 22 vetave të pushkatuar pa faj pas Bombës në Ambasadën Sovjetike.

    Burgjet e Shkodrës

    1944-1966 Veç Burgut të Madh dhe Burgut të Gestapos, në janar 1945 u hap edhe Burgu i Ri në shtëpinë e Çekajve. Në datën 6 shkurt 1945, në burg ndodheshin 280 veta, ndërsa gjatë gjithë vitit, u burgosën mbi 3 mijë vetë. Veç burgjeve, rreth 10 shtëpi dhe kuvende katolike u kthyen në vende hetuesie. Në to, humbën jetën nga torturat avokati Myzafer Pipa, kleriku Fratel Gjini, profesori Qemal Draçini dhe jo vetëm.

    Burgu i Gjirokastrës

    1944-1953 Ndodhej në kalanë e qytetit. Izolimin dhe ashpërsinë e përzgjedhur nga pushtuesit osmanë, e shfrytëzoi edhe regjimi komunist që e bëri edhe më të errët këtë burg, duke i shtuar disa qeli të nëndheshme. Këtu humbën jetën mbi 120 të burgosur. Pasi u mbyll, të dënuarit u shpërngulën në Burgun e Vlorës.

    Burgu i Vlorës

    1944-1964 Veç burgut që shërbente prej vitesh te një ish-shtëpi private në qendër të qytetit, në fillim të viteve ’50, nisi të ndërtohej në hyrje tëVlorës një burg tjetër. Të dënuarit me pushkatim, ekzekutoheshin 300-500 metër larg qelive dhe liheshin aty. Nga torturat dhe ekzekutimet, kanë humbur jetën rreth 80 persona.

    Burgu i Burrelit

    1946-1991 Nisi të ndërtohej në vitet 1938-39, por u hap si burg në vitin 1946, për t’u shndërruar në një nga më të egrit. Në burgun e Burrelit vdiq ish-kryeministri Koço Kotta, ish-ministrat Gjergj Kokoshi dhe Xhevat Korça, dramaturgu Et’hem Haxhiademi, gjeneralët Abaz Fejzo dhe Vaskë Gjini, shtetasi italian, Giuseppe Terrusi dhe qindra të tjerë, eshtrat e të cilëve ende nuk kanë dalë nga rrethimi i burgut. Këtu kanë vuajtur dhe klerikë të lartë si Visarion Xhuvani dhe Hafiz Ali Kraja; përkthyes të klasikëve si Mark Ndoja dhe Gjon Shllaku dhe dhjetëra intelektualë dhe artistë si Pjetër Arbnori, Fatos Lubonja, Spartak Ngjela e Sherif Merdani.

    Kamp-burgu Punëtoria Qendrore e Artizanatit, Tiranë

    1950-1966 U hap në Tiranë në vitin 1950 dhe shfrytëzoi punën e të burgosurve në disa zanate, por edhe përkthimet e poliglotëve si Mirash Ivanaj dhe Lazër Radi. Një pjesë e tij, luante funksionin e burgut të grave. Musine Kokalari është një nga të dënuarat e këtij burgu.

    Kamp-burgu i Bulqizës

    1954-1983 Për thuajse 30 vjet, instalohet pranë minierës së Bulqizës, ku nxirrej minerali i kromit. Të dënuarve politikë u lihej puna më e rëndë. Nga viti 1954 deri në vitin 1982 në këtë repart kanë vdekur nga aksidentet 81 të burgosur.

    Reparti nr.318, Kuçovë

    1966-1976 Ky repart funksionoi si burg grash, të cilat punonin në bujqësi dhe në industrinë e naftës.

    Kamp-burgu i Spaçit

    1968-1990 Të dënuarit shfrytëzoheshin për nxjerrjen e bakrit dhe piritit në Spaç dhe për pasurimin e bakrit në fabrikën e Repsit. Numri i të dënuarve politikë arriti deri mbi 1 mijë, ndërsa ordinerët mbetën vetëm disa dhjetëra. Ky kamp është shenjuar nga revolta e 21 majit 1973, ku u bënë thirrje që jashtë burgjeve askush nuk guxonte t’i pëshpëriste: “Ju jeni katila dhe keni lyer duart me gjakun tonë”, “Poshtë komunistët”, “Rroftë Shqipëria e lirë”. Pas revoltës, Pal Zefi, Skënder Daja, Dervish Bejko dhe Hajri Pashaj u dënuan me vdekje dhe u ekzekutuan.

    Burgu i Tepelenës

    1970-1973 Në një periudhë kur nuk hapeshin më burgje, por vetëm reparte pune, burgu i Tepelenës përbën përjashtim. Ai u hap për tre vite në Bënçë të Tepelenës, enkas për të izoluar komunistët e përjashtuar nga Partia e Punës si Bedri Spahiu, Koço Tashko, Maqo Çomo.

    Kamp-burgu i Ballshit

    1972-1983 Në Ballsh, u përqendruan të dënuar nga disa reparte riedukimi dhe qëndruan plot 11 vjet. Deri në vitin 1979, u morën me ndërtimin e uzinës së përpunimit të naftës dhe më pas me ndërtime banesash. Në vitin 1976, në këtë kamp-burg kishte 550 të dënuar politikë.

    Burgu i grave, Kosovë, Elbasan

    1976-1991 Në vitin 1976, “burgu i grave” zhvendoset nga Kuçova, në Dumre. Mes të dënuarave politike, ishin edhe gra të huaja intelektuale, të martuara me burra shqiptarë. Burgu vazhdon të ekzistojë edhe sot.

    “Burgu i pleqve”, Zejmen, Lezhë

    1982-1987 Në Zejmen u ngrit një repart për të moshuarit dhe të sëmurët ku mbizotëronin të dënuarit politikë. Edhe pse i përket periudhës së reparteve të punës, përbërja e të dënuarve bën që në këtë repart përgjithësisht mos të punohej.

    Kamp-burgu i Qafë-Barit

    1982-1990 U ndërtua për shfrytëzimin e minierës së bakrit dhe përpunimin e tij në fabrikat e Fushë-Arrëzit. Nisi nga puna në gusht të vitit 1982. Të dënuarit ishin kryesisht politikë. Numri i tyre, çdo vit, ishte mbi 300. Ata rrezikoheshin nga aksidentet, në të cilat humbën jetën dhe u plagosën disa të dënuar; keqtrajtoheshin nga policët e kampit dhe nuk kishin as ujë të ngrohtë për t’u larë. Në maj të vitit 1984, shpërtheu një revoltë tronditëse, pas së cilës, humbi jetën nga dhuna Sandër Sokoli dhe u ekzekutuan Sokol Sokoli dhe Tom Ndoja.(

  • Thellohet bilanci i viktimave nga përmbytjet në Teksas, 41 persona ende të zhdukur

    Thellohet bilanci i viktimave nga përmbytjet në Teksas, 41 persona ende të zhdukur

    Bota E Hënë, 7 Korrik 2025 09:12
    Të paktën 78 persona kanë humbur jetën nga përmbytjet shkatërruese në Teksasin qendror, ndërsa 41 të tjerë rezultojnë ende të zhdukur, pas reshjeve të rrëmbyeshme që goditën rajonin të premten.
    Qarku Kerr është më i godituri, ku humbën jetën 68 nga viktimat, përfshirë 28 fëmijë, pas përmbytjes së një kampi veror vajzash i vendosur përgjatë lumit Guadalupe.

    Kampi i njohur “Camp Mystic” u përmbyt gjatë natës, ndërsa shumica e vajzave ishin në gjumë. Dhjetë vajza dhe një këshilltare nga kampi rezultojnë ende të humbura.
    Autoritetet paralajmërojnë se numri i viktimave mund të rritet, pasi reshje të tjera priten në 24-48 orët në vijim, çka mund të vështirësojë punën e ekipeve të kërkim-shpëtimit, të cilat tashmë po përballen me baltë, rrënoja dhe edhe gjarpërinj helmues në zonat e përmbytura.
    Guvernatori i Teksasit, Greg Abbott, deklaroi të dielën se do të bëhet gjithçka për të gjetur çdo person të zhdukur. “Ishte tronditëse të shihje çfarë kanë kaluar ato fëmijë të vegjël,” u shpreh ai, pas vizitës në zonën e katastrofës.
    Ndër viktimat është edhe drejtori i kampit, Richard “Dick” Eastland. Dëshmitarë nga vendngjarja raportojnë se sende personale nga kampi janë gjetur deri në 12 kilometra larg, përgjatë lumit.
    Dëmet materiale janë të mëdha edhe në infrastrukturë – rruga që lidh qytetin Kerrville me kampin është e shkatërruar, ndërsa shumë shtëpi janë rrënuar dhe linjat e energjisë elektrike janë dëmtuar rëndë.
    Presidenti Donald Trump ka shpallur gjendje katastrofe natyrore për qarkun Kerr, duke aktivizuar ndihmën federale. “Është një tragjedi e tmerrshme ajo që ndodhi,” tha ai të dielën nga Nju Xhersi.
    Ndërkohë, banorët lokalë dhe vullnetarët po mobilizohen për të ndihmuar të prekurit, duke shpërndarë ushqim, veshje, dhe duke ofruar strehim.
    Ngushëllime kanë ardhur nga e gjithë bota. Në Romë, Papa Leo XIV u lut për viktimat dhe familjet e tyre, duke veçuar në fjalimin e së dielës vajzat e humbura në kampin e përmbytur. “Lutemi për to,” tha Ati i Shenjtë.

  • Kampi “Artek” në Krime, destinacion për fëmijët e rrëmbyer ukrainas

    Kampi “Artek” në Krime, destinacion për fëmijët e rrëmbyer ukrainas

    Kampi legjendar sovjetik “Artek”, dikur simbol i edukimit komunist për fëmijët e BRSS-së, është rikthyer në qendër të vëmendjes ndërkombëtare, këtë herë si pjesë e skemës së akuzuar nga Perëndimi për deportimin dhe riedukimin e fëmijëve ukrainas të rrëmbyer gjatë pushtimit rus.
    Sipas të dhënave të qeverisë së Ukrainës, mbi 19,500 të mitur janë marrë me forcë nga territoret e pushtuara që nga fillimi i luftës në vitin 2022.

    Prej tyre, më shumë se 4,000 ndodhen në Artek, një kamp luksoz por i mbyllur në Krimenë e aneksuar, i cili tani funksionon si qendër riedukimi nën kontrollin e autoriteteve ruse.

    Një raport i Departamentit Amerikan të Shtetit përshkruan Artekun si një “kamp qeveritar” ku fëmijët i nënshtrohen “programeve të riedukimit patriotik” që shkelin të drejtat e tyre dhe të familjeve të tyre, në kundërshtim me konventat ndërkombëtare. Raportet për këto veprime janë cilësuar nga SHBA, BE dhe OKB si krime lufte, për të cilat Presidenti Vladimir Putin është shpallur person i kërkuar nga Gjykata Ndërkombëtare Penale.

    I ndërtuar fillimisht në vitin 1925 për fëmijët e prekur nga tuberkulozi, Artek u transformua nga regjimi i Stalinit në një koloni edukimi ideologjik. Për dekada me radhë, kampi priste pionierë nga e gjithë bota komuniste. Sot, në një përpjekje për të ringjallur lavdinë sovjetike, ai përdoret nga Kremlini si simbol i “rilindjes ruse”.
    Sipas një raporti të Bashkimit Evropian, fëmijët ukrainas në kamp nuk kanë të drejtë të kthehen, dhe shpesh detyrohen të marrin pjesë në rituale patriotike si ngritja e flamurit rus apo këndimi i himnit. Drejtori i kampit, Konstantin Fedorenko, është sanksionuar ndërkombëtarisht për rolin e tij në këtë proces, ashtu si edhe drejtoresha e “programit ukrainas”, Tatiana Makarova, e cila pretendon se qëllimi i tyre është “të eliminojnë traumën psikologjike të fëmijëve”.
    Në vitin 2022, Rusia publikoi filmin propagandistik “Kthimi në Artek”, i cili lavdëron kampin si një vend ku “fëmijët mësojnë ta duan atdheun e tyre”. Një mesazh që përplaset fuqishëm me realitetin e sotëm të Artekut – jo më strehë për pionierë, por një simbol i errët i një politike agresive ndaj fëmijërisë

  • Himne, propagandë dhe riedukim! Kampi “Artek” në Krime, destinacion për fëmijët e rrëmbyer ukrainas

    Himne, propagandë dhe riedukim! Kampi “Artek” në Krime, destinacion për fëmijët e rrëmbyer ukrainas

    Kampi legjendar sovjetik “Artek”, dikur simbol i edukimit komunist për fëmijët e BRSS-së, është rikthyer në qendër të vëmendjes ndërkombëtare, këtë herë si pjesë e skemës së akuzuar nga Perëndimi për deportimin dhe riedukimin e fëmijëve ukrainas të rrëmbyer gjatë pushtimit rus.

    Sipas të dhënave të qeverisë së Ukrainës, mbi 19,500 të mitur janë marrë me forcë nga territoret e pushtuara që nga fillimi i luftës në vitin 2022.
    Prej tyre, më shumë se 4,000 ndodhen në Artek, një kamp luksoz por i mbyllur në Krimenë e aneksuar, i cili tani funksionon si qendër riedukimi nën kontrollin e autoriteteve ruse.
    Një raport i Departamentit Amerikan të Shtetit përshkruan Artekun si një “kamp qeveritar” ku fëmijët i nënshtrohen “programeve të riedukimit patriotik” që shkelin të drejtat e tyre dhe të familjeve të tyre, në kundërshtim me konventat ndërkombëtare. Raportet për këto veprime janë cilësuar nga SHBA, BE dhe OKB si krime lufte, për të cilat Presidenti Vladimir Putin është shpallur person i kërkuar nga Gjykata Ndërkombëtare Penale.
    I ndërtuar fillimisht në vitin 1925 për fëmijët e prekur nga tuberkulozi, Artek u transformua nga regjimi i Stalinit në një koloni edukimi ideologjik. Për dekada me radhë, kampi priste pionierë nga e gjithë bota komuniste. Sot, në një përpjekje për të ringjallur lavdinë sovjetike, ai përdoret nga Kremlini si simbol i “rilindjes ruse”.
    Sipas një raporti të Bashkimit Evropian, fëmijët ukrainas në kamp nuk kanë të drejtë të kthehen, dhe shpesh detyrohen të marrin pjesë në rituale patriotike si ngritja e flamurit rus apo këndimi i himnit. Drejtori i kampit, Konstantin Fedorenko, është sanksionuar ndërkombëtarisht për rolin e tij në këtë proces, ashtu si edhe drejtoresha e “programit ukrainas”, Tatiana Makarova, e cila pretendon se qëllimi i tyre është “të eliminojnë traumën psikologjike të fëmijëve”.
    Në vitin 2022, Rusia publikoi filmin propagandistik “Kthimi në Artek”, i cili lavdëron kampin si një vend ku “fëmijët mësojnë ta duan atdheun e tyre”. Një mesazh që përplaset fuqishëm me realitetin e sotëm të Artekut – jo më strehë për pionierë, por një simbol i errët i një politike agresive ndaj fëmijërisë.

    Top Channel

  • Kampi i Gjadrit/ Gjykata e Lartë në Romë kërkon opinionin e Gjykatës Europiane

    Kampi i Gjadrit/ Gjykata e Lartë në Romë kërkon opinionin e Gjykatës Europiane

    Kampi i emigrantëve në Gjadër i shkakton sërish telashe me drejtësinë qeverisë italiane. Këtë herë, sipas mediave vendase, vihet në dyshim përputhshmëria me të drejtën europiane e gjithë marrëveshjes Shqipëri – Itali.
    Gjykata e Lartë në Romë kërkoi opinionin e Gjykatës Europiane të Drejtësisë për rastet e dërgimit të dy emigrantëve, duke ngritur pikëpyetje për qëllimet për të cilat po shfrytëzohet aktualisht kjo qendër.
    Në rastin e parë, kërkohet opinion për përputhshmërinë e dërgimit nga Italia në kampin e Shqipërisë të azilkërkuesve të refuzuar me qëllim riatdhesimin.
    Ndërsa në rastin e dytë, opinioni kërkohet për dërgimin në Gjadër të azilkërkuesve të hyrë në mënyrë të paligjshme.
    Për të dyja këto raste, Gjykata e Apelit ka hedhur e ka konsideruar të paligjshëm dërgimin e emigrantëve jashtë territorit italian, në një vend si kampi i Gjadrit.
    Të dy rastet janë pjesë e vendimeve të muajit Mars të qeverisë italiane për ndryshimin e funksionit të kampit të Gjardit.
    Aktualisht në këtë kamp strehohen më pak se 100 emigrantë, rreth 50 prej të cilëve në pritje të riatdhesimit dhe mbi 30 të tjerë për kapërcim të jashtëligjshme të kufirit.
    Gjykata Europiane e Drejtësisë duhet të shprehet edhe qëllimin fillestar të ngritjes së këtij kampi, atë për dërgimin e emigrantëve të shpëtuar në ujërat pranë brigjeve italiane për të kryer aty procedurat e azilit, një vendim që sipas mediave italiane pritet të merret jo më herët se qershori.