Ata që e jetuan jetën para neshkanë gjithmonë një mënyrëpër të na rrëfyertë shkuarën e tyrese sidashuria peshontemë rëndë në zemërdhe më pak mbi fjalëtSi bota ishte më e madhee malli dhe më i madhshtëpia më e vogëlpër aq shumë njerëz,por që ruante vend dhe për të tjerëKur ata flasin, mallëngjehemiveç me mënyrën e rrëfimitpër të jetuar kandshëmmomentinkur bota ndalej në një filxhan kafejeku dikush besonte se di tëlexojë rrugët që e presin tjetrinAtëbotëLajmet përcilleshin ngadalëdhe deri kur vinin,më e keqja kishte kaluarAty dashuria mbillejdhe rritej në shtëpidhe s’jepej ‘hua’e fotografitë ishin veç kujtimeqë s’ishte e thënë t’i pëlqenin dikujtJeta matej me veprimetë voglaku secili kishte aqsa kishte për t’i dhënë tjetritAta që jetuan jetën para neshdhe e jetojnë pjesën e mbetur me nekur zhyten në kujtimesikur i ecin me këmbëe jo mendje shekujt pas neshE vështirë është rruga e kthimitkëtu ku shkruajmë më shumëe flasim më pak, ne, me njëri-tjetrin.
ObserverKult
Lexo edhe:
KENNETH PATCHEN: “AJO QË DOJA TË DIJA ËSHTË”
