Tag: inter

Ka ende jetë në “planetin Inter”. Kjo është diagnoza pas një sfide që, në letër, dukej më e pamundur se kurrë, përballë një Barcelone që ecën me ritme marramendëse, gjithmonë dhe ndaj kujtdo. Një paradoks i vogël: seria e humbjeve u ndërpre pikërisht duke dhënë më të mirën, në mbrëmjen më të rrezikshme.
Ishte një natë pothuajse magjike, me një mrekulli të prekur me dorë dhe me shumë shpresa për takimin e kthimit gjysmëfinal. Por kujdes: në “San Siro” nuk do të jetë më e lehtë. Do të jetë një betejë po aq e egër, vuajtje pa fund. Një nga ato netë ku duhet të jesh hero si, dhe ndoshta më shumë se në “Montjuïc”, sepse fitorja është e vetmja rrugë. Edhe nëse do të duhet për ta çuar gjithçka te penalltitë.
Nuk kishte rrugë tjetër për ta përballuar këtë transfertë. Kundër Barcelonës mund të luash vetëm në një mënyrë: sa më shumë lojtarë pas topit për sa më shumë minuta të jetë e mundur. Mbyll çdo hapësirë dhe shpreso që të mos shpërthejë ndonjë aksident nga ndonjë rikoshet.
Barça është një makineri e pamëshirshme golash, mund të shënojë sa të dojë, si të dojë dhe kundër kujtdo. Statistikat nuk gënjejnë. Tjetër dogmë përballë skuadrës së Flick: vëmendje maksimale në tranzicion, kalimi nga faza mbrojtëse në atë sulmuese duhet të çojë në kundërsulme rrufe. Pikërisht kështu lindi goli i parë i Marcus Thuram, ndoshta paksa shumë herët.
Nga ndeshja në “Montjuïc” dalin disa të vërteta që nuk kundërshtojnë aspak atë që kemi parë këtë sezon. E para: Interi ka lojtarë të pazëvendësueshëm. E lehtë kjo për t’u identifikuar: dy sulmuesit titullarë, Thuram dhe Lautaro, regjisori Calhanoglu dhe krahu më i kompletuar, Dumfries. Pa këta të katër nuk është i njëjti Inter, jo vetëm teknikisht, por edhe fizikisht.
Nuk ka “alter ego” për ta, kjo është e padiskutueshme. E vërteta e dytë: skuadra si tërësi është dukshëm e lodhur, gjë më se e kuptueshme. Lojtarë si Dimarco dhe Bastoni nuk kanë më qartësinë që i karakterizoi në fazën qendrore të sezonit. Sidoqoftë, këtë herë zëvendësimet dhanë ndihmën e tyre, veçanërisht Carlos Augusto.
Kështu që, ndryshe nga zakonisht, kur pas një ore loje Interi bie ndjeshëm, kësaj here diti t’i kufizojë dëmet. E vërteta e tretë, jo më pak e rëndësishme: Simone Inzaghi ka ende nevojë për shumë kohë për të bërë rregullime taktike.
Pas slalomëve të pandalshëm të Lamine Yamal në fillim, duhej bërë diçka për ta kufizuar, të paktën për ta provuar. Kjo është e vetmja vërejtje për trajnerin zikaltër në këtë ndeshje. Gjysmë vërejtje, për të qenë të saktë, sepse me futjen e Carlos Augusto në vend të një Dimarco të rraskapitur, Yamal u kufizua disi.
Në atë natë spektakolare mbeten sigurisht edhe disa pengje për Interin. I pari: dy herë u hodh në avantazh dhe dy herë e shpërdoroi atë. Në rregull, ai avantazh i parë ishte shumë i hershëm për t’u mbrojtur për 70 minuta, por ai 3-2 duhej ruajtur më mire, ndoshta pa u shtypur kaq shumë në goditjen nga këndi që solli 3-3 e Raphinha.
Pengu i dytë: të paktën dy raste të shkëlqyera për të shënuar golin e katërt, në një fazë ku Barcelona linte hapësira të mëdha. Dhe më pas, goli i anuluar i Mkhitaryan, ai me majë këpuce në pozicion jashtë loje. Një mallkim që të ndodh një herë në një miliard ndeshje.
Tani ka mbetur ndeshja e kthimit, në një “San Siro” që do të shpërthejë me zë dhe shpirt për t’i mbështetur idhujt e vet. E marta do të jetë një natë që, në një mënyrë apo tjetër, do të hyjë në histori: për gjithçka ose për asgjë.