Tag: gjinore

Nga Akil PANO
Edhe Pilati mendoi se duke heshtur do të shpëtonte. Por Pilati s’ishte i pafajshëm.
Në çdo shoqëri, ligjet janë pasqyrë e vlerave që ajo shoqëri përqafon. Nëse ligji është i drejtë, ai ngrihet mbi themele morale, mbi të vërteta të pakthyeshme dhe mbi një antropologji të drejtë të njeriut. Por kur ligjet ndërtohen mbi ideologji fluide, të ndërtuara nga ekstremi i majtë globalist, ato shndërrohen në mjetet më të rrezikshme për transformimin e heshtur të shoqërisë.
Kryeministri Rama e quajti ligjin e barazisë gjinore “shumë fisnik”, duke e ngritur në rangun e një vepre të qytetërimit evropian. Por kur një ligj “fisnik” duhet mbrojtur me arrogancë, me etiketime, me përçmim ndaj protestuesve dhe përmes retorikës së stilit “qentë le të lehin, karvani ecën”, atëherë ‘fisnikëria’ false e Ramës është maskimi i së keqes përmes gjuhës arrogante të moralizimit politik.
Ligji i barazisë gjinore, në formën e tij aktuale, nuk është neutral, i pafajshëm, e as “evropian” sipas mënyrës si e shet kryeministri.
Ligji për Barazinë Gjinore është thelb i paketës ideologjike të ekstremit të majtë që qarkullon prej vitesh në qarqet ndërkombëtare të financuara nga fondacione transnacionale të stilit Sorros, me synimin e qartë për të shembur konceptet tradicionale të seksit biologjik, familjes dhe antropologjisë teiste.
Pohimi ontologjik i zanafillës se “Perëndia e krijoi njeriun sipas shëmbëlltyrës së tij;… i krijoi mashkull dhe femër.
(Zanafilla 1:27) zbulon se gjinia nuk mund të jetë konstrukt social, por esencë e gdhendur në vetë natyrën e njeriut.
Ligji i ‘Barazisë Gjinore’ ka si qëllim të relativizojnë këtë të vërtetë, duke shembur diferencën natyrore dhe duke e zëvendësuar me identitete fluide, të përcaktuara nga ndjesia e momentit.
Roger Scruton paralajmëronte se:
“Kur e vërteta bëhet relative, ideologjia merr vendin e realitetit.”
Kjo ndodh pikërisht me ligje të tilla: realiteti biologjik zëvendësohet me realitetin ideologjik e më pas krijohet një paradigmë e re sociale, psikologjike, një etnokulturë e re. Ndërsa politika imponohet si moral i ri.
Presidenti Begaj, në fund të afatit ligjor, mund të heshti. Kjo heshtje nuk i duhet Shqipërisë!
Dmth presidenti mund të dekretojë, mund të prapësojë, ose mund të heshtë! Këto janë tre mundësitë ligjore mbi tryezën e presidentit mbi projektligje të votuara në Kuvendin e Shqipërisë. Por heshtja mbi projektligjin përgjatë njëzet ditëve të afatit ligjor mbi tryezën e presidentit, prodhon automatikisht dekretimin e ligjit.
Nëse presidenti ‘hesht’ ndaj një akti me një peshë të tillë si asnjë projektligj tjetër në historinë e Shqipërisë, më sjell ndër mend Ponc Pilatin, i cili në vend që të mbronte të drejtën, zgjodhi heshtjen:
“Unë jam i pafajshëm për gjakun e këtij të drejti,” (Mateu 27:24) deklaroi Pilati pasi vendimin për kryqëzimin e Krishtit ia delegoi klerit Jude’ të kohës, duke refuzuar ta marrë vetë vendimin më të rëndësishëm në histori.
Por Pilati nuk ishte i pafajshëm. Ai u bë pjesë e së keqes përmes mosveprimit.
Edhe Presidenti, duke mos vepruar, i jep dritë jeshile kalimit të ligjit më të debatueshëm të viteve të fundit. Heshtja e tij në këtë rast nuk është neutralitet, por bashkëpunim pasiv.
Dietrich Bonhoeffer – martiri i krishterë që sfidoi Hitlerin, shkruante:
“Heshtja përballë së keqes është e keqe. Vetë mosveprimi është veprim. Zoti do të na kërkojë llogari.”
Me heshtjen, Presidenti Begaj nuk i përgjigjet protestave të qindra qytetarëve, mbledhjes së firmave të mbi dhjetëmijë qytetarëve Shqiptarë që i kërkuan kthimin mbrapsht të projektligjit, familjeve, bashkësive fetare, profesorëve, prindërve, që kërkuan të mos dekretohej.
Presidenti mund dhe të hesht!
Heshtja s’është vetëm mospërgjegjësimarrje, heshtja është mjeti efikas i zhbërjes së moralit kolektiv
Hannah Arendt, kur analizonte totalitarizmin, formuloi konceptin e saj të famshëm i njohur si:
“Banaliteti i së keqes” në të cilin spjegon se “e keqja nuk kryhet nga demonë, por nga burokratë që thonë: Unë vetëm po bëj detyrën time.”
Presidenti, me heshtjen e tij dhe pa asnjë shpjegim publik, është duke u sjellë pikërisht në këtë mënyrë: një figurë neutrale që lejon rrjedhën e proceseve, duke menduar se kjo e shpëton.
Por pikërisht ky është thelbi i banalitetit të së keqes: MOSKUNDËRSHTIMI I SAJ.
Pilati nuk ishte më pak fajtor se turma që kërkoi kryqëzimin. Turma bërtiti; Pilati heshti. Dhe në fund…Zoti i kërkoi llogari të gjithëve, në veçanti njeriut të veshur me pushtet.
Ja katër arsye themelore pse heshtja e Presidentit është në thelb e keqe!
Sepse, heshtja legjitimon të keqen!
Mosveprimi i Presidentit jetëson një ligji të deformuar ideologjikisht, duke e bërë atë pjesë të trupit juridik të vendit. Heshtja kthehet në vulë.
Sepse, heshtja tradhton rolin kushtetues!
Presidenti është gardiani i balancës dhe moralit institucional. Ai nuk është noter i qeverisë. Kur një ligj bie ndesh me vlerat e shumicës, Presidenti është frena e fundit. Heshtja e delegjitimon këtë rol.
Sepse, heshtja përbën braktisje morale të shoqërisë!
Ndërsa qytetarët protestonin me pankarta “Ka vetëm dy gjini, mashkull dhe femër”, Presidenti duhej të dëgjonte dhimbjen e tyre. Por ai u mbyll në kullën sterile të presidencës.
Sepse, heshtja prodhon precedent të rrezikshëm!
Nesër çdo ligj ideologjik mund të kalojë pa kundërshtim, sepse Presidenti e ka dëshmuar se frika është më e fortë se detyra. Ky është terri moral ku vendet rrëshqasin drejt autokracive me fytyrë liberale.
Mijëra qytetarë u mblodhën për të kundërshtuar ligjin, duke mbrojtur vlerat e Familjes dhe traditës, identitetin biologjik dhe të drejtën e fëmijëve për t’u rritur larg ideologjisë gjinore.
Rama reagoi me përçmim, duke i quajtur protestat zëra pa peshë. Madje u shpreh;
“Qentë le të lehin, karvani ecën.”
Kjo frazë nuk është e një lideri demokrat, por e një ideologu që e sheh popullin si numër, një entitet pa ndonjë vlerë, ose zhurmë në sfond. Liderët e tillë e kanë për zakon ta quajnë veten “fisnikë”, ndërsa kundërshtarët – “qen”.
Por një ligj që duhet të imponojë heshtjen për të kaluar, nuk mund të jetë fisnik. Një ligj kundër vullnetit të shumicës është antidemokratik.
Ligji i barazisë gjinore nuk është as i fisnik, as i pafajshëm. Ai është një gur i rëndësishëm në projektin ideologjik të majtë për të riformatuar njeriun dhe familjen sipas modelit antinjeri dhe kundërkulturë.
Presidenti, me heshtjen e tij, nuk po qëndron në anën e popullit, as në anën e moralit shoqëror, as në anën e lirisë. Ai është duke qëndruar në anën e frikës.
Dhe frika e udhëheqësve është dritarja nga ku hyn errësira.
Bonhoeffer kishte të drejtë:
“Mosveprimi është veprim.”
Edhe Pilati mendoi se duke heshtur do të shpëtonte. Por historia e gjykoi.
Historia do ta gjykojë presidentin jo për atë që bëri – por për atë që nuk guxoi të bënte. Këto janë orët e fundit që mund të ngjisin një president në pozicionin e admirueshëm të një burri shteti ose ta vendosin atë brenda kornizave të pragmatizmit dhe turpit.