Lajmidites.com

Tag: giuseppe

  • Mes arbëreshëve të Tarantos, vendi që mirëpriti shqiptarët

    Mes arbëreshëve të Tarantos, vendi që mirëpriti shqiptarët

    Një enklavë shqiptare në zemër të Salentos. Është një nga itineraret e sugjeruara në vëllimin ‘Salenta e madhe’ për t’u zbuluar. Një udhëtim i pazakontë në thembrën e Italisë përmes pesëmbëdhjetë itineraresh tematike, vëllimi i redaktuar nga Lino De Matteis, për Edizioni Grifo, në shitje në stendat e gazetave të Brindizit, Lecce dhe Taranto në kombinim me “Nuovo Quotidiano di Puglia”.

    Salento, si e gjithë Pulia dhe rajone të tjera të Italisë, ishte, në shekullin XV, një tokë mikpritëse për popullin shqiptar që po ikte nga pushtuesit turq. Duke pasur parasysh afërsinë gjeografike dhe fetare në bregun tjetër të Adriatikut, provinca historike e Terra d’Otrantos mirëpriti vendbanime të shumta të ushtarëve dhe refugjatëve shqiptarë, të cilët, me kalimin e kohës, lindi të ashtuquajturën Albania Salentina.

    Ishin dekada migrimesh intensive të shqiptarëve të favorizuar nga Mbretëria e Napolit: në një letër të vitit 1452, Mbreti Alfonso i Aragonit urdhëroi Princin e Tarantos, Giovanni Antonio Orsini del Balzo, të “mirëpresin të krishterët e mirë që erdhën nga Shqipëria osmanët, të cilët ishin më të fuqishëm se ata. Shqiptarët zbarkuan në Tokën e Otrantos në 1461, kur lideri shqiptar Skënderbeu, erdhi për të ndihmuar pasardhësin e Mbretit Alfonso, Fernando I të Aragonas, për të luftuar rebelimet e feudalëve lokalë të mbështetur nga Anjou Francez.

    Për ndihmën e tij, Skënderbeu u shpërblye me disa territore në Pulia, ku u vendosën shumica e ushtarëve të tij, më vonë u bashkuan me familjet e tyre. Me vdekjen e Skënderbeut në 1468, Shqipëria ra në duart e osmanëve dhe shumë prej të arratisurve shqiptarë erdhën në Tokën e Otrantos për t’u vendosur pikërisht në ato territore që ishin të banuara tashmë nga bashkatdhetarët e tyre.

    Rrjedha e migrimit shqiptar zgjati deri në shekullin e 16-të. Vetëm në Salento kishte rreth gjashtëdhjetë vendbanime arbëreshë, të shpërndara në të tre krahinat e Brindizit, Leçes dhe Tarantos. Shqiptarët sollën me vete karakteristikat e tyre etnike, kulturore dhe fetare të ritit Greko-Bizantin dhe për një kohë të gjatë ata mbajtën gjuhën, zakonet, zakonet dhe traditat e tyre, por, me kalimin e kohës, një pjesë u asimiluan me popullsinë lokale. Një enklavë arbëreshë mbetet ende sot në jug të Tarantos, me epiqendrën e komunës së San Marzano di San Giuseppe, së bashku me komunat Carosino, Faggiano, Fragagnano, Monteiasi, Montemesola, Monteparano, Roccaforzata dhe San Giorgio Jonico.

    Ndër komunitetet arbëreshë të Salento, San Marzano di San Giuseppe (Shën Marxani) vazhdon të ruajë gjuhën, kulturën dhe traditat e vendit amë. Me origjinë shqiptare Palazzo Capuzzimati (i njohur gjithashtu si Palazzo Marchesale ose Casalini) me kishën private të San Gennaro, nga shekulli XVI, në Largo Prete; përmes Giorgio Castriota mund të shihni akoma shtëpi antike arbëreshë me oxhaqet tipike shqiptare.

    Rreth tre kilometra nga San Marzano, në rrethin Grotte, në rrugën provinciale për në Grottaglie, ndodhet Shenjtërorja e Madonna delle Grazie me kishën shkëmbore me origjinë bizantine. Kisha nëntokësore mbikëqyr një teh, në një skenar sugjerues të gravinës, karakterizuar nga prania e shpellave përgjatë kreshtave. Kisha shkëmbore ka periudha të ndryshme ndërtimi: e para deri në shekullin 14-15-të, me dedikimin për San Giorgio; e dyta nga data 16 deri në ditët e sotme kushtuar Madonna delle Grazie. Hipogjeni ka një formë katërkëndëshe, me tre hyrje të ndryshme, dy me pamje nga tehu dhe një që lidh hipogeumin me kishën sipër përmes një shkalle imponuese. Elementi kryesor është afresku i Virgjëreshës dhe Fëmijës të cilit iu dha një rëndësi e mrekullueshme. Gjithashtu ia vlen të shikohet Kisha Nënë e San Carlo Borromeo, në Corso Umberto I; Casa Rossa, një shtëpi në fermë antike me një oxhak Arbëreshë pak jashtë qytetit, në rrethin e Ficone; dhe trulli i madh i brigandit Cosimo Mazzeo, i quajtur Pizzichiccio, në rrethin e Bosco.

    Në San Marzano di San Giuseppe, veçanërisht në mesin e grupeve më të moshuara të popullsisë, gjuha shqipe para-otomane (gluha arbëreshë) ende flitet dhe ruhen traditat dhe zakonet, këngët dhe vallet e atdheut shqiptar. Çdo vit organizohen ngjarje publike, me kostum dhe gjuhë shqipe, të cilat vendosin zakonet e traditës së tyre, të tilla si “Vëj Kurorë” (duke marrë kurorën) përfaqësimin e një martese tipike arbëreshe. Disa shoqata janë aktive, të tilla si Pro Loco Marciana, të angazhuara për të mbajtur gjallë traditën shqiptare, veçanërisht midis të rinjve.

    Për të kujtuar origjinën, në qendër të fshatit, në rrugën kushtuar atij, qëndron një bust i madh i liderit dhe heroit shqiptar Skënderbeut. Edhe festa e shenjtit mbrojtës San Giuseppe, e cila festohet më 19 Mars, në San Marzano di San Giuseppe ka rrënjë antike dhe përjetohet nga popullata si një ngjarje shumë e rëndësishme. Të lidhura me origjinën e kultit për shenjtorin, praktikohen disa rite, të tilla si bekimi i bukës së rrumbullakët, procesioni i tufave, të cilat më pas do të përdoren për të ndezur një zjarr të madh dhe vendosjen e “Tabelave të Shën Jozefi ”. Në mëngjesin e 19 Marsit, para procesionit të shenjtorit, para Kishës Nënë të San Carlo Borromeo, përgatiten të ashtuquajturat mattre (tryeza për të varfërit), me pjata tipike të traditës lokale të kuzhinës, të bekuar nga famullitar dhe ua shpërndau të pranishmëve, në kujtim të mikpritjes që Familja e Shenjtë mori gjatë fluturimit për në Egjipt.

    Gjithashtu në qendrat e tjera të enklavës shqiptare, ende mund të gjenden referenca arkitektonike të kulturës arbëreshe, siç janë oxhaqet tipike, kishat ose mbetjet e kishave, rrënojat e shtëpive të fermave. Për shembull, në qendrën historike të Carosino, është e mundur të gjesh një tenxhere oxhaku arbëreshë në Largo Dante, në numrin 41; ndërsa nga Casale Civitella me origjinë shqiptare, e cila dikur qëndronte në veri-lindje të Carosino, sot mund të shihet vetëm Masseria Civitella. Në Monteiasi gjurmët shqiptare mbeten në disa mbiemra tipikë të vendit. Nga një shtëpi në fermë tjetër shqiptare San Crisperi, një fshat i Faggiano-s, kanë mbetur vetëm rrënojat e Kishës së Santa Maria di Costantinopoli. Në San Giorgio Jonico ka një oxhak arbëreshë në via Simone Veil; një tjetër ndodhet në via Cesare Battisti, pranë Kalasë Ayala Valva në Largo Osanna; në via Madonna della Croce ekziston Chapel of the Madonna of the Cross, e cila u ndërtua aty ku dikur qëndronte kisha arbëreshë e Santa Maria della Presentation; dhe nga via Pier Giovanni Zingaropoli mund të shihni akoma eshtrat e ish-Casale Belvedere me origjinë shqiptare. Rreth dy km në jug-lindje të Roccaforzata ka gjurmë të tjera shqiptare, të tilla si Shenjtërorja e Santa Maria della Kamera dhe mbetjet e Casale Mennano.

    Në enklavën arbëreshë Salento jo vetëm që po përjeton  një zhytjeje në të kaluarën e migrimeve historike shqiptare, por edhe një kujtesë të historisë së migrimeve më të fundit, të cilat filluan në 7 Mars 1991, me zbarkimin e parë masiv në Brindisi, dhe kulminante në 8 gusht të po këtij viti, me mbërritjen në Bari të 20 mijë shqiptarëve  në anijen tregtare “Vlora”. Siç kishte ndodhur tashmë në shekullin e 15-të, Salentos dhe Pulianëve nuk u mungoi solidariteti dhe i mirëpritën refugjatët që kishin ardhur nga Toka e Shqiponjave, të përfshirë në një transformim të thellë politik dhe shoqëror. Enklava Arbëreshë Salento është sot një simbol i afërsisë me anën tjetër të Adriatikut, për shkak të lidhjeve që ky komunitet ende vazhdon të ketë me mëmëdheun shqiptar, transmeton ‘diasporashqiptare.al’.

    Likeri i famshëm “Borsci Elisir San Marzano” prodhohet në San Marzano di San Giuseppe, në fabrikën në rrugën për në Martina Franca. Familja Borsci është me origjinë nga Kaukazi, por pas trazirave politike, ata vendosën të transferohen në Shqipëri. Nga këtu, një bërthamë e familjes u nda në vazhdën e heroit kombëtar shqiptardhe zbarkoi në Tokën e Otrantos, duke u vendosur në San Marzano di San Giuseppe. Në 1840, Giuseppe, pasardhësi, përsosi recetën e një likeri të trashëguar nga paraardhësit e tij, duke i dhënë jetë një eliksiri që ka mbetur i pandryshuar deri më sot. Giuseppe Borsci vendosi në etiketën e Elixir fjalët Specialitete Orientale, së bashku me shqiponjën dykrenare, simbol të Shqipërisë, e cila mbijeton edhe sot./ilgrandesalento.it/

    ObserverKult

    ————–

    LEXO EDHE:

    Legjenda e “Kostandini dhe Juredina” u gjet për herë të parë tek arbëreshët

  • Mes arbëreshëve të Tarantos, toka që ka mirëpriti shqiptarët

    Mes arbëreshëve të Tarantos, toka që ka mirëpriti shqiptarët

    Një enklavë shqiptare në zemër të Salentos. Është një nga itineraret e sugjeruara në vëllimin ‘Salenta e madhe’ për t’u zbuluar. Një udhëtim i pazakontë në thembrën e Italisë përmes pesëmbëdhjetë itineraresh tematike, vëllimi i redaktuar nga Lino De Matteis, për Edizioni Grifo, në shitje në stendat e gazetave të Brindizit, Lecce dhe Taranto në kombinim me “Nuovo Quotidiano di Puglia”.

    Salento, si e gjithë Pulia dhe rajone të tjera të Italisë, ishte, në shekullin XV, një tokë mikpritëse për popullin shqiptar që po ikte nga pushtuesit turq. Duke pasur parasysh afërsinë gjeografike dhe fetare në bregun tjetër të Adriatikut, provinca historike e Terra d’Otrantos mirëpriti vendbanime të shumta të ushtarëve dhe refugjatëve shqiptarë, të cilët, me kalimin e kohës, lindi të ashtuquajturën Albania Salentina.

    Ishin dekada migrimesh intensive të shqiptarëve të favorizuar nga Mbretëria e Napolit: në një letër të vitit 1452, Mbreti Alfonso i Aragonit urdhëroi Princin e Tarantos, Giovanni Antonio Orsini del Balzo, të “mirëpresin të krishterët e mirë që erdhën nga Shqipëria osmanët, të cilët ishin më të fuqishëm se ata. Shqiptarët zbarkuan në Tokën e Otrantos në 1461, kur lideri shqiptar Skënderbeu, erdhi për të ndihmuar pasardhësin e Mbretit Alfonso, Fernando I të Aragonas, për të luftuar rebelimet e feudalëve lokalë të mbështetur nga Anjou Francez.

    Për ndihmën e tij, Skënderbeu u shpërblye me disa territore në Pulia, ku u vendosën shumica e ushtarëve të tij, më vonë u bashkuan me familjet e tyre. Me vdekjen e Skënderbeut në 1468, Shqipëria ra në duart e osmanëve dhe shumë prej të arratisurve shqiptarë erdhën në Tokën e Otrantos për t’u vendosur pikërisht në ato territore që ishin të banuara tashmë nga bashkatdhetarët e tyre.

    Rrjedha e migrimit shqiptar zgjati deri në shekullin e 16-të. Vetëm në Salento kishte rreth gjashtëdhjetë vendbanime arbëreshë, të shpërndara në të tre krahinat e Brindizit, Leçes dhe Tarantos. Shqiptarët sollën me vete karakteristikat e tyre etnike, kulturore dhe fetare të ritit Greko-Bizantin dhe për një kohë të gjatë ata mbajtën gjuhën, zakonet, zakonet dhe traditat e tyre, por, me kalimin e kohës, një pjesë u asimiluan me popullsinë lokale. Një enklavë arbëreshë mbetet ende sot në jug të Tarantos, me epiqendrën e komunës së San Marzano di San Giuseppe, së bashku me komunat Carosino, Faggiano, Fragagnano, Monteiasi, Montemesola, Monteparano, Roccaforzata dhe San Giorgio Jonico.

    Ndër komunitetet arbëreshë të Salento, San Marzano di San Giuseppe (Shën Marxani) vazhdon të ruajë gjuhën, kulturën dhe traditat e vendit amë. Me origjinë shqiptare Palazzo Capuzzimati (i njohur gjithashtu si Palazzo Marchesale ose Casalini) me kishën private të San Gennaro, nga shekulli XVI, në Largo Prete; përmes Giorgio Castriota mund të shihni akoma shtëpi antike arbëreshë me oxhaqet tipike shqiptare.

    Rreth tre kilometra nga San Marzano, në rrethin Grotte, në rrugën provinciale për në Grottaglie, ndodhet Shenjtërorja e Madonna delle Grazie me kishën shkëmbore me origjinë bizantine. Kisha nëntokësore mbikëqyr një teh, në një skenar sugjerues të gravinës, karakterizuar nga prania e shpellave përgjatë kreshtave. Kisha shkëmbore ka periudha të ndryshme ndërtimi: e para deri në shekullin 14-15-të, me dedikimin për San Giorgio; e dyta nga data 16 deri në ditët e sotme kushtuar Madonna delle Grazie. Hipogjeni ka një formë katërkëndëshe, me tre hyrje të ndryshme, dy me pamje nga tehu dhe një që lidh hipogeumin me kishën sipër përmes një shkalle imponuese. Elementi kryesor është afresku i Virgjëreshës dhe Fëmijës të cilit iu dha një rëndësi e mrekullueshme. Gjithashtu ia vlen të shikohet Kisha Nënë e San Carlo Borromeo, në Corso Umberto I; Casa Rossa, një shtëpi në fermë antike me një oxhak Arbëreshë pak jashtë qytetit, në rrethin e Ficone; dhe trulli i madh i brigandit Cosimo Mazzeo, i quajtur Pizzichiccio, në rrethin e Bosco.

    Në San Marzano di San Giuseppe, veçanërisht në mesin e grupeve më të moshuara të popullsisë, gjuha shqipe para-otomane (gluha arbëreshë) ende flitet dhe ruhen traditat dhe zakonet, këngët dhe vallet e atdheut shqiptar. Çdo vit organizohen ngjarje publike, me kostum dhe gjuhë shqipe, të cilat vendosin zakonet e traditës së tyre, të tilla si “Vëj Kurorë” (duke marrë kurorën) përfaqësimin e një martese tipike arbëreshe. Disa shoqata janë aktive, të tilla si Pro Loco Marciana, të angazhuara për të mbajtur gjallë traditën shqiptare, veçanërisht midis të rinjve.

    Për të kujtuar origjinën, në qendër të fshatit, në rrugën kushtuar atij, qëndron një bust i madh i liderit dhe heroit shqiptar Skënderbeut. Edhe festa e shenjtit mbrojtës San Giuseppe, e cila festohet më 19 Mars, në San Marzano di San Giuseppe ka rrënjë antike dhe përjetohet nga popullata si një ngjarje shumë e rëndësishme. Të lidhura me origjinën e kultit për shenjtorin, praktikohen disa rite, të tilla si bekimi i bukës së rrumbullakët, procesioni i tufave, të cilat më pas do të përdoren për të ndezur një zjarr të madh dhe vendosjen e “Tabelave të Shën Jozefi ”. Në mëngjesin e 19 Marsit, para procesionit të shenjtorit, para Kishës Nënë të San Carlo Borromeo, përgatiten të ashtuquajturat mattre (tryeza për të varfërit), me pjata tipike të traditës lokale të kuzhinës, të bekuar nga famullitar dhe ua shpërndau të pranishmëve, në kujtim të mikpritjes që Familja e Shenjtë mori gjatë fluturimit për në Egjipt.

    Gjithashtu në qendrat e tjera të enklavës shqiptare, ende mund të gjenden referenca arkitektonike të kulturës arbëreshe, siç janë oxhaqet tipike, kishat ose mbetjet e kishave, rrënojat e shtëpive të fermave. Për shembull, në qendrën historike të Carosino, është e mundur të gjesh një tenxhere oxhaku arbëreshë në Largo Dante, në numrin 41; ndërsa nga Casale Civitella me origjinë shqiptare, e cila dikur qëndronte në veri-lindje të Carosino, sot mund të shihet vetëm Masseria Civitella. Në Monteiasi gjurmët shqiptare mbeten në disa mbiemra tipikë të vendit. Nga një shtëpi në fermë tjetër shqiptare San Crisperi, një fshat i Faggiano-s, kanë mbetur vetëm rrënojat e Kishës së Santa Maria di Costantinopoli. Në San Giorgio Jonico ka një oxhak arbëreshë në via Simone Veil; një tjetër ndodhet në via Cesare Battisti, pranë Kalasë Ayala Valva në Largo Osanna; në via Madonna della Croce ekziston Chapel of the Madonna of the Cross, e cila u ndërtua aty ku dikur qëndronte kisha arbëreshë e Santa Maria della Presentation; dhe nga via Pier Giovanni Zingaropoli mund të shihni akoma eshtrat e ish-Casale Belvedere me origjinë shqiptare. Rreth dy km në jug-lindje të Roccaforzata ka gjurmë të tjera shqiptare, të tilla si Shenjtërorja e Santa Maria della Kamera dhe mbetjet e Casale Mennano.

    Në enklavën arbëreshë Salento jo vetëm që po përjeton  një zhytjeje në të kaluarën e migrimeve historike shqiptare, por edhe një kujtesë të historisë së migrimeve më të fundit, të cilat filluan në 7 Mars 1991, me zbarkimin e parë masiv në Brindisi, dhe kulminante në 8 gusht të po këtij viti, me mbërritjen në Bari të 20 mijë shqiptarëve  në anijen tregtare “Vlora”. Siç kishte ndodhur tashmë në shekullin e 15-të, Salentos dhe Pulianëve nuk u mungoi solidariteti dhe i mirëpritën refugjatët që kishin ardhur nga Toka e Shqiponjave, të përfshirë në një transformim të thellë politik dhe shoqëror. Enklava Arbëreshë Salento është sot një simbol i afërsisë me anën tjetër të Adriatikut, për shkak të lidhjeve që ky komunitet ende vazhdon të ketë me mëmëdheun shqiptar, transmeton ‘diasporashqiptare.al’.

    Likeri i famshëm “Borsci Elisir San Marzano” prodhohet në San Marzano di San Giuseppe, në fabrikën në rrugën për në Martina Franca. Familja Borsci është me origjinë nga Kaukazi, por pas trazirave politike, ata vendosën të transferohen në Shqipëri. Nga këtu, një bërthamë e familjes u nda në vazhdën e heroit kombëtar shqiptardhe zbarkoi në Tokën e Otrantos, duke u vendosur në San Marzano di San Giuseppe. Në 1840, Giuseppe, pasardhësi, përsosi recetën e një likeri të trashëguar nga paraardhësit e tij, duke i dhënë jetë një eliksiri që ka mbetur i pandryshuar deri më sot. Giuseppe Borsci vendosi në etiketën e Elixir fjalët Specialitete Orientale, së bashku me shqiponjën dykrenare, simbol të Shqipërisë, e cila mbijeton edhe sot./ilgrandesalento.it/

    ObserverKult

    ————–

    LEXO EDHE:

    Legjenda e “Kostandini dhe Juredina” u gjet për herë të parë tek arbëreshët

  • Trafikuan 27 mln euro kokainë, kush janë shqiptarët e arrestuar; Shëtisnin me Lamborghini dhe…

    Trafikuan 27 mln euro kokainë, kush janë shqiptarët e arrestuar; Shëtisnin me Lamborghini dhe…

    Një grup kriminal i cili trafikonte kokainë është shkatërruar nga policia italiane, ndërsa në pranga kanë rënë 28 persona, mes të cilëve 6 shqiptarë.
    Operacioni u zhvillua me urdhër të Prokurorisë Publike të Milanos kundër një rrjeti të gjerë të trafikut të drogës nga Amerika e Jugut.
    Në pranga u vunë 28 persona, 25 prej të cilëve u lanë në burg, ndërsa 3 të tjerë në arrest shtëpie. Shqiptarët e përfshirë janë: Marjus Aliu, Elvis Aliu, Fation Aliu, Ervin Bashmeta, Kujtim Daiu dhe Artur Hoxhosmani, të gjithë janë në arrest në burg.
    Elvis, Marjus dhe Fatjon Aliu janë nga Kavaja, ndërsa Artur Hoxhoosmani nga Burreli. Të arrestuarit shqiptarë lëviznin me Lamborghini në Milano e flinin në hotele luksi si ‘Armani Hotel’ etj.
    Të arrestuarit i përkasin një organizate kriminale të lidhur me Ndrangheta-n e Lokridës, e cila, bashkë me shqiptarët, organizuan dhe financuan trafikun ndërkombëtar të drogës. Midis tyre është një shtetas kinez, i akuzuar për pastrim parash, i cili lehtësoi pagesat e drogës përmes sistemit informal të transferimit “fei ch’ien”. Hetimi u krye kryesisht nëpërmjet analizës së bisedave në SkyEcc, dhe zbuloi një trekëndësh kompleks të bashkëpunimit midis kriminelëve nga Kalabria, Lombardia dhe Kampania.
    Rrjeti logjistik me bazë në Milano
    Hetuesit identifikuan rrjetin kriminal me bazë në Lombardi, por që kishte degë edhe në Gjermani, Holandë, Spanjë, Mbretërinë e Bashkuar, Kolumbi dhe Brazil. Grupi përdorte sisteme mesazhesh të koduara dhe menaxhonte lidhjet me trafikantët dhe ndërmjetësit shqiptarë të drogës. Droga dërgohej me det në portet e Livornos, Roterdamit, Gioia Tauro dhe Le Havre, duke përdorur teknikën e “grabitjes” (ose “gacho eiego”), në të cilën ngarkesat e kokainës fshihen brenda kontejnerëve të destinuar për transport të ligjshëm tregtar. Importet me një total prej mbi 3.5 tonësh u rindërtuan , nga të cilat më shumë se 400 kg u sekuestruan në Itali dhe jashtë vendit. Brenda afërsisht dy vitesh, organizata transportoi drogë me vlerë të vlerësuar mbi 27 milionë euro.
    Kërkimet po zhvillohen aktualisht në provincat e Milanos, Pavias, Bergamos, Parmës, Imperias, Komos, Romës, Tarantos dhe Reggio Calabria, me mbështetjen e njësive të kontrollit të parave të gatshme dhe të njësive të Guardia di Finanza-s për zbulimin e drogës, me qëllim gjetjen e provave të mëtejshme dhe sekuestrimin e aseteve që i atribuohen organizatës.
    Arrest në burg:
    Marjus Aliu (shqiptar)Fatjon Aliu (shqiptar)Elvis Aliu (shqiptar)Ervin Bashmeta (shqiptar)Kujtim Daiu (shqiptar)Artur Hoxhosmani (shqiptar)Franco Barbaro, Platì, 1976Antonio Barbaro, Locri, 1984Giuseppe Trimboli, Locri, 1977Bruno Trimboli, Platì, 1976Rocco Violi, Milano, 1989Michele Portolesi, Platì, 1975Antonino Chindamo, Polistena, 1988Bartolomeo Pepè, Cinquefrondi, 1983Luciano Scarinci, Locri, 1984Giuseppe Barbaro, Locri, 1986Giuseppe Catanzariti, Locri, 1984Davide Cannone, Milano, 1977Francesco Costa, Locri, 1979Giuseppe Grillo, Locri, 1974Giuseppe Scarfò, Polistena, 1990Giancarlo Tasca, Milano, 1984Antonio Rosario Trimboli, Locri, 1982Stefano Virgilio, Milano, 1991Yubo Xe
    Arrest shtëpiak:
    Francesco Biondo, Palermo, 1951Giuseppe Foti, Catanzaro, 1977Giuseppe Perre, Locri, 1997

  • Giuseppe Cipriani: Vizionari italian që shndërroi mikpritjen në art

    Giuseppe Cipriani: Vizionari italian që shndërroi mikpritjen në art

    Giuseppe Cipriani ishte një vizionar italian, i njohur më së shumti për themelimin e Harry’s Bar në Venecia, një vend që u shndërrua në simbol ndërkombëtar të elegancës, ngrohtësisë dhe mikpritjes së përkryer.

    I vlerësuar për aftësinë e tij intuitive për t’i bërë njerëzit të ndiheshin si në shtëpi, Cipriani krijoi risi të thjeshta, por ikonike në kulinari, si kokteji Bellini dhe carpaccio, të cilat edhe sot vazhdojnë të përkufizojnë kuzhinën e rafinuar në mbarë botën.

    Trashëgimia e tij shkon shumë përtej një bari apo një recete, ai formësoi një filozofi shërbimi të mbështetur në mirësi, diskrecion dhe lidhje të sinqertë njerëzore.

    Sot, emri Cipriani përfaqëson një standard global të stilit të përjetshëm dhe mikpritjes fisnike, një dëshmi e ndikimit të qëndrueshëm të Giuseppe-s në gastronomi, kulturë dhe artin e mirëseardhjes.

  • Vr*sja e Ilariana  Sulës në Romë: Nëna e autorit gati të bashkëpunojë me drejtësinë

    Vr*sja e Ilariana  Sulës në Romë: Nëna e autorit gati të bashkëpunojë me drejtësinë

    Në Gjykatën e Tretë të Krimeve të Rënda në Romë ka nisur procesi gjyqësor ndaj Mark Samson, i akuzuar për vrasjen e ish-të dashurës së tij, Ilaria Sula, studente shqiptare e cila u vra në mars 2025 në apartamentin e Samson. Trupi i saj u fut në një valixhe dhe u hodh në një zonë pyjore në periferi të kryeqytetit italian.
    Prokurorët e Romës, të koordinuar nga zëvendësprokurori Giuseppe Cascini, kanë ngritur akuzat per: Vrasje me dashje dhe paramendim, motiv i kotë dhe marrëdhënie emocionale me viktimën dhe fshehje e kufomës.

    Bazuar në provat e mbledhura, është kërkuar dhe miratuar gjykim i menjëhershëm për të pandehurin.

    Në seancën e parë ishin të pranishëm i pandehuri Mark Samson dhe familjarët dhe miqtë e Ilarianes, të cilët mbanin një foto të saj dhe mesazhin “Drejtësi për Ilirianën”.

    Sipas LaPresse, avokati i familjes së viktimës, Giuseppe Sforza, ka deklaruar se pozicioni i nënës së Mark Samson po finalizohet. Ajo akuzohet për:Bashkëpunim në fshehjen e trupit dhe pastrimin e gjakut nga vendi i krimit.
    Asaj i është ofruar një marrëveshje prej dy vitesh burg në këmbim të pranimit të fajësisë.
    “Familja e Ilarias po e përjeton këtë moment me shumë tension dhe trishtim,” tha avokati Sforza. “Ata kërkojnë drejtësi, por janë të vetëdijshëm se asnjë vendim gjykate nuk mund të zbusë dhimbjen që do t’i shoqërojë gjithmonë.”

  • Nis gjyqi për vrasësin e Ilaria Sulës, nëna e autorit gati të bashkëpunojë me drejtësinë për ulje të dënimit

    Nis gjyqi për vrasësin e Ilaria Sulës, nëna e autorit gati të bashkëpunojë me drejtësinë për ulje të dënimit

    Ka nisur në Gjykatën e Tretë të Krimeve të Rënda në Romë gjyqi ndaj Mark Samson, i akuzuar për vrasjen e ish-të dashurës së tij, Ilaria Sula, studentes shqiptare, e cila u vra në mars të këtij viti në apartamentin e Samson në Romë dhe trupi i saj u fut në valixhe dhe u hodh në një zonë pyjore në periferi të kryeqytetit italian.

    Prokurorët e Romës, të koordinuar nga zëvendësprokurori Giuseppe Cascini, kanë ngritur akuzën e vrasjes me dashje me paramendim, motiv të kotë, marrëdhënie emocionale me viktimën dhe fshehje të kufomës. Në bazë të provave të mbledhura gjatë hetimeve, është kërkuar dhe miratuar gjykim i menjëhershëm.
    Në sallën e gjyqit ishin i pandehuri, familjarët dhe miqtë e Ilaria Sula-s, të cilët mbanin një foto të saj dhe mesazhin “Drejtësi për Ilarinë”.
    Sipas LaPresse, avokati i familjes së viktimës, Giuseppe Sforza, ka deklaruar se pozicioni i nënës së Mark Samson po finalizohet dhe se asaj i është ofruar një marrëveshje prej dy vitesh burg në këmbim të pranimit të fajësisë. Ajo akuzohet për bashkëpunim në fshehjen e trupit dhe për pastrimin e gjakut nga vendi ku dyshohet se i biri vrau ish-partneren.
    “Familja e Ilarias po e përjeton këtë moment me shumë tension dhe trishtim,” u shpreh avokati Sforza. “Ata kërkojnë drejtësi, por janë të vetëdijshëm se asnjë vendim gjykate nuk mund të zbusë dhimbjen që do t’i shoqërojë gjithmonë.”

    Top Channel

  • Masakroi për vdekje Ilaria Sulën… Nis gjyqi për autorin, nëna e tij e gatshme të bashkëpunojë me drejtësinë

    Masakroi për vdekje Ilaria Sulën… Nis gjyqi për autorin, nëna e tij e gatshme të bashkëpunojë me drejtësinë

    Ka nisur në Gjykatën e Tretë të Krimeve të Rënda në Romë gjyqi ndaj Mark Samson, i akuzuar për vrasjen e ish-të dashurës së tij, Ilaria Sula, studentes shqiptare, e cila u vra në mars të këtij viti në apartamentin e Samson në Romë dhe trupi i saj u fut në valixhe dhe u hodh në një zonë pyjore në periferi të kryeqytetit italian.

    Prokurorët e Romës, të koordinuar nga zëvendësprokurori Giuseppe Cascini, kanë ngritur akuzën e vrasjes me dashje me paramendim, motiv të kotë, marrëdhënie emocionale me viktimën dhe fshehje të kufomës. Në bazë të provave të mbledhura gjatë hetimeve, është kërkuar dhe miratuar gjykim i menjëhershëm.

    Në sallën e gjyqit ishin i pandehuri, familjarët dhe miqtë e Ilaria Sula-s, të cilët mbanin një foto të saj dhe mesazhin “Drejtësi për Ilarinë”.

    Sipas LaPresse, avokati i familjes së viktimës, Giuseppe Sforza, ka deklaruar se pozicioni i nënës së Mark Samson po finalizohet dhe se asaj i është ofruar një marrëveshje prej dy vitesh burg në këmbim të pranimit të fajësisë. Ajo akuzohet për bashkëpunim në fshehjen e trupit dhe për pastrimin e gjakut nga vendi ku dyshohet se i biri vrau ish-partneren.

    “Familja e Ilarias po e përjeton këtë moment me shumë tension dhe trishtim,” u shpreh avokati Sforza. “Ata kërkojnë drejtësi, por janë të vetëdijshëm se asnjë vendim gjykate nuk mund të zbusë dhimbjen që do t’i shoqërojë gjithmonë.”

  • IntesaSanpaolo Bank Albania njofton emërimin e Giuseppe Giampietro, Drejtor i Përgjithshëm Ekzekutiv

  • Ndahet nga jeta Peppe Vessicchio, dirigjenti legjendar i Sanremos

    Ndahet nga jeta Peppe Vessicchio, dirigjenti legjendar i Sanremos

    Giuseppe Vessicchio

    ITALI- Një nga figurat më të dashura të muzikës italiane, dirigjenti dhe kompozitori Peppe Vessicchio, është ndarë nga jeta në moshën 69-vjeçare. Lajmi është konfirmuar nga spitali San Camillo në Romë, ku artisti ishte shtruar pas një komplikacioni të rëndë në mushkëri. 
    Në njoftimin zyrtar të spitalit thuhet se familja ka kërkuar që të respektohet ceremonia mortore, e cila do të zhvillohet në privatësi të plotë. Peppe Vessicchio, emri i plotë i të cilit është Giuseppe Vessicchio, u lind në Napoli më 17 mars 1956 dhe u bë një prej figurave më ikonike të Festivalit të Sanremos, ku për tri dekada ka qenë dirigjent dhe orkestrues i dhjetëra artistëve të njohur.
    Gjatë karrierës së tij ai ka fituar katër herë Sanremon si dirigjent:
    -në vitin 2000 me Avion Travel (“Sentimento”),
    -në 2003 me Alexia (“Per dire di no”),
    -në 2010 me Valerio Scanu (“Per tutte le volte che”),
    -në 2011 me Roberto Vecchioni (“Chiamami ancora amore”).
    Përveç suksesit në Sanremo, Vessicchio ka bashkëpunuar me emra të mëdhenj si Andrea Bocelli, Zucchero, Ornella Vanoni, Ron, Biagio Antonacci, Roberto Vecchioni e shumë të tjerë. Ai ka dirigjuar orkestra në evente prestigjioze, përfshirë një koncert në Kremlin në nder të John Lennon-it, si dhe projektin unik Rockin’ 1000, bandën më të madhe rok në botë.
    Në vitet e fundit, dirigjenti kishte nisur të eksperimentonte me projekte të reja artistike dhe planifikonte një turne teatral me këngëtarin Ron, i titulluar “Ecco che incontro l’anima”.
    Vessicchio ishte bërë i dashur edhe për publikun televiziv, falë pjesëmarrjes si mësues në spektaklin “Amici di Maria De Filippi”, ku fitoi simpatinë e audiencës për qetësinë dhe ironinë e tij. Në një nga intervistat e fundit, ai kishte lënë një mesazh që sot tingëllon si testament shpirtëror: “Qeshni me veten përpara se ta bëjnë të tjerët.”/ZËRI

  • Shuhet Giuseppe Vessiccio! Legjenda e muzikës italiane që drejtoi orkestrën e Sanremos për 30 vjet

    Shuhet Giuseppe Vessiccio! Legjenda e muzikës italiane që drejtoi orkestrën e Sanremos për 30 vjet

    Shuhet Giuseppe Vessiccio! Legjenda e muzikës italiane.
    Maestro Giuseppe Vessicchio, kompozitori, dirigjenti, orkestruesi dhe producenti muzikor i njohur italian ka ndërruar jetë sot në Romë, një lajm shumë i hidhur ky për muzikën italiane dhe atë botërore.
    Lajmi është bërë i ditur nga spitali San Camillo Forlanini, ku ai ishte shtruar në reanimacion për shkak të një pneumonie intersticiale që u përkeqësua me shpejtësi.
    Spitali bëri të ditur se Vessicchio kishte pasur “komplikacione të rënda”, ndërsa familja kërkon respektim të privatësisë në mërnyrë që ai të varroset me të gjithë nderimet që i takojnë. Ceremonia mortore do të zhvillohet në rreth të ngushtë familjar.
    Kompozitor, dirigjent dhe orkestrues ndër më të dashurit dhe më të njohurit në skenën italiane, i njohur për ndjeshmërinë e tij të veçantë muzikore dhe aftësinë për të bashkuar traditën me risinë, Peppe Vessicchio ishte “shkopi magjik” më i dashur i Festivalit të Sanremos.

    Ai lindi në Napoli më 17 mars 1956. Gjatë karrierës së tij bashkëpunoi me emra të mëdhenj të muzikës italiane dhe ndërkombëtare, si Gino Paoli, Roberto Vecchioni, Zucchero dhe Ornella Vanoni.
    Në Sanremo fitoi katër herë si dirigjent orkestre:në vitin 2000 me Avion Travel (“Sentimento”),në 2003 me Alexia (“Per dire di no”),në 2010 me Valerio Scanu (“Per tutte le volte che”),dhe në 2011 me Roberto Vecchioni (“Chiamami ancora amore”).
    Vessicchio ka dirigjuar edhe në Kremlinin e Moskës, në një koncert homazh për John Lennon, ka udhëhequr projektin “Rockin’1000”, grupin më të madh rock në botë, dhe për shumë vite ka qenë drejtor muzikor dhe mësues në talent-shoë-n “Amici” të Maria De Filippi.
    Nga mars 2026, ai pritej të niste një turne teatror me këngëtarin Ron, me shfaqjen “Ecco che incontro l’anima”, që do të ishte bashkëpunimi i tyre i parë në skenë.