Ti erdhe, kur s’të prisja erdhe.
Gjatë mungesës tënde munda të bëhem Eol,Të gjitha erërat i mblodha në kacek,i mbylla mirë.Tani është prill, bota ëndërron gjelbërim.Pranvera dhe vera dhe shumë vite të ardhmeS’do të kishin më shtrëngata,Deti do të qe i qetë e i bukur për njerëzit,Qielli i kaltër dhe tërë vendi me lule,Vjeshta do të vinte jo me gjethe të verdha,me çelje sythesh të rinj do të vinte.
Gjatë mungesës tënde, aq e gjatë kjo mungesë,U bëra Odise, i munda sirenat e tmerrshmeDhe Çirçen e bukurE detyrova t’i kthente në njerëz sërishTë gjithë udhëtarët e mjerë, derra tashmëTë nisur prej vitesh dhe pa mbërritur kurrëte gratë e tyre të dashura.
Gjatë mungesës tënde, aq e gjatë kjo mungesëUnë arrita shumë, veç kryesoren jo:harrimin për ty.
E pra, me t’u shfaqur ti, unë Eol s’isha më,Më shpartalluan erërat,Vërshuan detit, tokës dhe qiellit stuhitë,I mbetur pa vullnetin e Odisesë,Isha një pre e lehtë për magjitë e mbrapshta të Çirçes.Unë, duke fshehur plagët, -nuk doja t’i shihje ti, –Ti, që tek unë të sjell veç rastësia!Ndjeva ngrirjen dhe shkrirjen e vrullshmetë gjakut në zemër,Kuptova…në fakt, nuk kuptova asgjë,Përsëri nuk kuptova nëse ti je forca ime apo dobësia.
1987
*Titulli i origjinalit: Gjatë mungesës tënde
ObserverKult
————–
Lexo edhe:
BESNIK MUSTAFAJ: KU E DIJA QË S’ISHE, UNË SOT TË KËRKOVA



