Dhëmbët tanë të ndjeshëm e kanë origjinën nga “koraca” e jashtme e peshqve të zhdukur që kanë jetuar 465 milionë vjet më parë, thonë shkencëtarët.
Në një studim të ri, studiuesit treguan se indi ndijor i zbuluar në ekzoskeletin e peshqve të lashtë është i lidhur me të njëjtin “mjet gjenetik” që krijon dhëmbët tek njerëzit.
“Kjo na tregon se ‘dhëmbët’ mund të jenë gjithashtu ndijorë edhe kur nuk ndodhen në gojë,” tha në një deklaratë bashkautorja e studimit, Yara Haridy, paleontologe dhe biologe evolucionare në Universitetin e Çikagos. Haridy dhe kolegët e saj publikuan gjetjet e tyre të mërkurën (21 maj) në revistën Nature.
Fillimisht, studiuesit kishin për qëllim të identifikonin vertebrorin më të hershëm në të dhënat fosile, duke kërkuar mostra fosilesh nga periudhat Kambrike dhe Ordovike (541 deri në 443 milionë vjet më parë). Një shenjë dalluese e një specieje vertebrore është prania e tubave të brendshëm për dentinën, një ind i kalçifikuar që gjendet nën smaltin në dhëmbët njerëzorë, por që ndodhet në fryrjet e jashtme të koracës së peshqve të lashtë.
Duke përdorur skanime CT me rezolucion të lartë për të hetuar specien pa nofulla “peshku i parë” anatolepis heintzi, studiuesit zbuluan ato që dukeshin si pore të mbushura me dentinë. Për ta konfirmuar këtë, ata e krahasuan a. heintzin me një grup fosilesh të lashta dhe me gjallesa detare moderne.
Por, teksa e analizuan më nga afër, ata kuptuan se poret e mbështjella me dentinë nuk ishin të tilla, por më shumë ngjanin me organet ndijore që gjenden në guacat e gaforreve. Kështu, a. heintzi rezultoi të ishte një artropod i lashtë pa shtyllë kurrizore, jo një peshk vertebror.
Sqarimi i këtij keqkuptimi për kategorizimin e a. heintzit çoi në një njohuri të re të rëndësishme: Vertebrorët e lashtë si peshqit dhe artropodët e lashtë kishin zhvilluar të njëjtin ind të mineralizuar për t’i ndihmuar të ndjenin mjedisin përreth. Me kalimin e kohës, ky ind mineralizuar evoluoi në dentinë, dhe në dhëmbët tanë të ndjeshëm.
Ky studim i ri mbështet idenë se strukturat ndijore janë zhvilluar në ekzoskeletin e kafshëve të paktën 460 milionë vjet më parë, dhe më vonë në historinë evolucionare, kafshët përdorën të njëjtin “mjet gjenetik” për të krijuar dhëmbë.
“Kur e shohim përmes këtij këndvështrimi evolucionar, fakti që dhëmbët në gojë janë tepër të ndjeshëm nuk është më një mister, por një pasqyrim i origjinës së tyre evolucionare brenda ‘koracave ndijore’ të vertebrorëve të hershëm,” shkruan studiuesit në studim. / Live Science – Syri.net




