Tag: blushi

Një fëmijë që luan i pashqetësuar në plazh, disa këpucë të rrëzuara në rrugë, vajza të reja që puthen me njëra tjetrën, dy të rinj qe bisedojnë të shkujdesur, apo edhe gra me shamia e burra me probleme mendore, janë vetëm disa nga imazhet e ekspozuara së fundmi në ekspozitën “Shqiptarë të panjohur” me autor Ben Blushin.
Nga gazetaria në politikë, nga politika në letërsi, e së fundmi ne fotografi, Blushi ka vendosur t’i dedikohet tërësisht artit. Fotografimi i njerëzve nga çdo cep i Shqipërisë  duket sikur po i jep atij kënaqësinë e të njohurit të një Shqipërie ndryshe, e po ashtu po e ndihmon të “rehabilitohet” nga jeta e komplikuar prej politikani.
Teksa e takon Benin në hollin e COD Center, aty ku është hapur ekspozita e tij prej pak ditësh, vë rë në portretin e tij një padurim thuajse fëmijnor për të prezantuar fotografitë e tij. Ky padurim i Benit është tipik i tij, sa herë ai prezanton një punë artistike, qoftë një libër te ri apo një ekspozitë si kjo më e fundit.

E gjithë statura e tij vihet në shërbim të ndijuesit prej të cilit ai duket sikur pret një feedback të shpejtë dhe konkret. Ky angazhim gati gati mbreslënës , e bën tjetrin përballë të ndihet pjesë e rëndësishme e artit të Benit e gjithashtu një element të rëndësishëm dhe thelbësor në receptimin e imazheve dhe interpretimin e tyre.

Kjo ndodh edhe me një grup gjermanësh të cilët rastësisht gjenden në ambientet e ekspozitës, dhe që për “fatin e tyre” në një ditë pushimi,  gjejnë dhe autorin prezent i cili nuk ua përton secilit me shpjegime dhe detaje mbi ekspozitën.
Blushi: Ekspozita “Shqiptarë të panjohur” është mirënjohja ime për ata që më bënë fotograf.
Blushi thotë se ekspozita i dedikohet njerëzve të panjohur të Shqipërise e gjithashtu shton se fotografitë e tij sjellin në fokus Shqipërinë reale.
“Hap televizorin dhe sheh të njëjtit njerëz, të njëjtat fytyra pra janë vetëm 20 veta që qarkullojnë në televizone. Këta janë njerëzit publikë ndërkohë njeriun e thjeshtë, atë të përditshmërisë nuk e sheh gjëkundi përveçse në rrugë duke bërë jetën e tij. Ky ka qënë dhe qëllimi i kësaj ekspozite, të sjell Shqipërinë pa tragjizma, pa shkrepje patetike që synojnë shtresat vulnerabël. Shqipëria e fotove të mija është Shqipëria reale, me njerëz të panjohur që jetojnë, qeshin, dashurohen, shqetësohen etj”, thotë ai.

Ai thotë se nisi të fotografonte për pasion, pa e kuptuar që shumë shpejt ky pasion do ti rrëmbente zemrën po dhe kohën duke i dedikuar kohë dhe angazhim.
“Në datën 1 Janar të vitit 2022 mora një aparat që sapo kisha blerë dhe dola të fotografoj rrugëve të Tiranës. Disa fotografi dilnin të mjegullta, disa tjera jo të përshtatshme. Më vonë e kuptova se shkrepja dhe fotografia ishin dy gjëra të ndryshme. Shkrepjen e bën gishti ndërsa fotografinë mendja. Dhe teksa shihja njerëz të panjohur që bëheshin pjesë e objektivit tim, kuptova se unë kisha tashmë shumë miq të panjohur, dhe kjo ishte e mrekullueshme”, shprehet ai.

Sipas Blushit, ekspozita “Shqiptarë të panjohur” është një mirënjohje për këta njerëz të cilët e mësuan të fotografojë.
“Shumica prej tyre nuk e dinin që po fotografoheshin.  Dhe unë jam përpjekur të shkrep foto të cilat vënë në pah karakterin e personazheve të fotografuar. Fytyra të shqetësuar, të lumtura, njerëz të panjohur nga çdo qytet i Shqipërisë. Kjo ekspozitë u dedikohet atyre, dhe është një shenjë mirënjohjeje ndaj tyre të cilët më mësuan si të fotografoj, pra më bënë fotograf”, përfundon Blushi
Një fotografi, një histori…
Fotografitë të cilat janë të gjitha në bardhë e zi, ngjajnë me fragmente filmash, duke krijuar kështu një pamje të përgjithshme të një kinemaje pa zë. Diçiturat e fotove , hera- herës pasqyruese dhe hera-herës me tituj ironik, interpretojnë sipas syrit të fotografit, atë çka ne shohim në fotografi por që shpesh nuk e identifikojmë dot përtej imazhit.
Disa besimtarë që falen dhe një fëmijë i gjendur rastësisht aty, titullohen me “Zoti është fëmijë”, një diçiturë sa ironike gjithaq dhe provokuese, element i pranishëm në të “diskursin” artistik të Blushit. Të rinjtë janë objektivi kryesor i aparatit të tij, por nuk mungojnë dhe gratë e Mirditës, prifti i Shkodrës apo dhe i sëmuri mendor që e sheh botën nga “dylbitë” e tij.

Dhe teksa shëtit sallave dhe korridoreve të ekspozitës, kupton se Beni nuk është fotograf i rastësishëm, dhe që fotografitë e shkrepura prej tij nuk janë thjesht imazhe të zmadhuara dhe të ekspozuara për ego dhe larmitet krijues. Ato mbartin karaktere reale të cilat ngjajnë sikur komunikojnë me publikun. Janë si një ekran i madh bardh e zi brenda të cilit ka stopuar një film, dhe që pret nga çasti në çast të nisë të lëvizë dhe ta zhvillojë ngjarjen edhe më tej.

Secila fotografi është një histori më vete, që të ndjell jo vetëm për ta interpetuar por edhe për të imagjinuar fillin, se çfarë ndodh më tej, pasi objektivi është larguar. Si ka vijuar jeta e këtyre personazheve?
Dhe vërehet qartë ndikimi i letërsisë në fotografi. Beni duke dashur të kryeje shkrepjen ideale, nuk na ka dhënë vetëm një imazh të palëvizshëm, por edhe një histori, një rrëfim i cili vazhdon… /Gazeta Si