Një zbulim i rëndësishëm arkeologjik është bërë në ishullin e Parosit, i njohur për mermerin e tij, nga Ministria Greke e Kulturës. Një punishte mermeri helenistike e zbuluar së fundmi, e kompletuar me skulptura të papërfunduara, ofron një pamje interesante të proceseve të prodhimit artistik të Greqisë së lashtë. Punishtja, e vendosur në ishullin e Parosit në Detin Egje, shfaq jo vetëm burimet e përdorura për të krijuar kryevepra si Venusi i Milos, por edhe mjeshtërinë që qëndron pas tyre.
Parosi ishte gjerësisht i njohur në antikitet për mermerin e tij të hollë, shpesh të referuar si mermer Parian, për shkak të ngjyrës së tij të bardhë të pastër, gjysmë-transparencës dhe strukturës së jashtëzakonshme të mermerit. Ky mermer u bë materiali kryesor për disa nga tempujt dhe statujat më ikonike të Greqisë së lashtë. Megjithatë, zbulimi shkon përtej lëndës së parë; ai zbulon se Parosi nuk ishte vetëm një furnizues mermeri, por edhe një qendër krijuese që ndikoi ndjeshëm në artin që përcaktoi qytetërimin grek.
Parosi nuk ishte thjesht një vendndodhje gjeografike ku nxirrej mermeri, por një qendër e rëndësishme kulturore për inovacionin artistik. Arkeologët që punonin në vendin e Flogës në Parikia, nën mbikëqyrjen e Shoqërisë Arkeologjike të Cikladeve, zbuluan punishten, e cila daton që nga fundi i shekullit të 3-të p.e.s. Ky zbulim është thelbësor për të kuptuar se si prodhohej dhe eksportohej arti gjatë kësaj periudhe. Vëllimi i madh i artefakteve , duke përfshirë skulpturat e papërfunduara prej mermeri të Afërditës, sugjeron se ishulli luajti një rol qendror në prodhimin masiv të veprave të artit, ndoshta duke shërbyer edhe si një qendër prodhimi për disa nga statujat më të famshme të Greqisë.
Në atë kohë, mermeri nga Parosi vlerësohej shumë për vetitë e tij fizike. Ai përdorej veçanërisht në vepra që kërkonin një shkallë të lartë detajesh, pasi cilësia e tij e imët dhe tejdukshmëria u lejonin skulptorëve të krijonin figura realiste me detaje të ndërlikuara. Kjo cilësi ka të ngjarë ta bënte ishullin një furnizues të kërkuar materialesh si për artizanët vendas ashtu edhe për ata në Athinë, të cilët po prodhonin disa nga skulpturat dhe tempujt më të famshëm në histori.
Aspekti më magjepsës i këtij zbulimi arkeologjik është koleksioni i statujave të papërfunduara . Midis fragmenteve dhe skulpturave të paplota, shumica janë përfaqësime të Afërditës, perëndeshës greke të dashurisë dhe bukurisë, një nga subjektet më të shpeshta në skulpturën e lashtë greke. Krahas këtyre, arkeologët gjetën koka balte të figurave femërore dhe forma e vula të tjera, duke sugjeruar se procesi i prodhimit përfshinte hapa të shumtë, duke përfshirë modelimin me argjilë përpara se të ndodhte skulptura e mermerit.
Prania e fragmenteve të shumta mermeri dhe një shtresë e dallueshme pluhuri sugjeron gjithashtu punën dhe aktivitetin e vazhdueshëm në vend. Këto fragmente janë dëshmi e procesit të fuqishëm të skulpturës që dikur zhvillohej në punishte, duke zbuluar se hapësira është përdorur në mënyrë aktive për një periudhë të zgjatur. Gjetjet ofrojnë një pasqyrë të rrallë të veprave të papërfunduara që shpesh nuk shiheshin, duke ofruar të dhëna se si skulptorët e kohës lëviznin midis fazave të krijimit dhe adaptimit.
Përveç gjetjeve artistike, gërmimet zbuluan gjithashtu një dhomë me dysheme me guralecë dhe një mural , duke sugjeruar një zonë shtëpiake që ndoshta përdorej për tubime shoqërore. Mendohet se kjo dhomë ka qenë një andron , një hapësirë ku burrat mblidheshin për diskutime të rëndësishme, festa ose aktivitete kulturore. Prania e një murali është domethënëse sepse ofron një pamje të rrallë të kulturës vizuale të kohës, diçka që shpesh anashkalohet kur përqendrohemi vetëm te vetë skulpturat.
Ky zbulim nënvizon përzierjen e jetës familjare dhe artistike në Paros. Ai nxjerr në pah se si hapësirat për socializim dhe jetë të përditshme ishin të ndërthurura me zonat për prodhim artistik, duke sugjeruar që arti nuk ishte thjesht një përpjekje profesionale, por një pjesë qendrore e jetës kulturore në ishull. Murali, në veçanti, mund të ketë përshkruar skena të jetës së përditshme, duke ofruar një pasqyrë të mëtejshme mbi preferencat estetike të banorëve të ishullit.
