Në lagjen Kiras të Shkodrës, fundi i gushtit solli një tjetër lajm që të ngrin gjakun, një qen i rrahur barbarisht, i futur në qese plehrash bashkë me pula të ngordhura, u hodh pranë kazanit të mbeturinave.
Sipas raportimeve të mediave, dyshohet se kafsha kishte sulmuar pulat e pronarit, i cili zgjodhi ta “ndëshkonte” në mënyrën më çnjerëzore të mundshme.
Vullnetarët e organizatës së mirënjohur “Animals Need Me” në Shkodër ishin të parët që e panë dhe reaguan. Ata e gjetën qenin të futur në qese bashkë me pulat e ngordhura, ende gjallë. Pa humbur kohë, e nxorrën nga qesja dhe e nisën menjëherë drejt një klinike veterinare, ku mori ndihmën e parë. Në atë moment, askush nuk e dinte se kjo vogëlushe, që më vonë do të merrte emrin Victoria, do të bëhej simbol i mbijetesës dhe i një historie adoptimi që lidh Shkodrën me Tiranën dhe botën politike.
Pas stabilizimit të gjendjes së saj, u vendos që Victoria të transferohej në Tiranë për trajtim më të thelluar. Aty hyjnë në skenë Vet Hospital dhe ekipi veterinar i drejtuar nga mjeku Erko Prifti, së bashku me Paola Sula, vajza e politikanit Dashnor Sula.
Në Tiranë, Victoria nuk mori vetëm mjekim, por edhe atë që i kishte munguar gjithë jetën: butësi, qëndrim pranë, fjalë të qeta. Paola u përfshi personalisht në kujdesin e saj: nga ndjekja e analizave, tek shoqërimi në vizita, tek orët e gjata në klinikë duke i qëndruar pranë. Plagët fizike nisën të shëroheshin; ato shpirtërore kërkonin më shumë kohë.
Fillimisht, Victoria u mor në strehim nga Paola, por e gjitha Familja Sula u dashurua me të. Ajo filloi të bëhej pjesë e përditshmërisë: shëtitjet, vizitat, momentet e qeta në shtëpi. Nuk ishte thjesht “qenusha e shpëtuar nga Shkodra” ,ishte Victoria, anëtare e familjes.
Vendimi i politikanit: “E marr unë”! Edhe pse në fillim e kishte marrë nën kujdes vajza e tij, në fund Dashnor Sula, vetë politikan dhe figurë publike, vendosi ta adoptonte personalisht Victoria-n. Ky vendim nuk ishte thjesht një akt formal; ishte një deklaratë e qartë se kafshët e dhunuara nuk kanë nevojë për mëshirë të përkohshme, por për familje të përjetshme. Sot, kur detyrimet politike ia lejojnë, Sula e mban Victorian me vete, duke i dhënë asaj atë që dikur ia mohoi njeriu: ndjesinë e sigurisë. Ajo që dikur u hodh si mbeturinë bashkë me pulat e ngordhura, sot shëtit, mer përkëdhelje dhe është pjesë e një familjeje që e respekton dhe e mbron.
Nga rasti individual te përgjegjësia shoqërore. Rasti i Victorias është më shumë se një histori e trishtë me fund të lumtur. Ai nxjerr në pah disa të vërteta të forta:
Dhuna ndaj kafshëve në Shqipëri është ende e përhapur dhe shpesh kalon në heshtje. Organizata si Animals Need Me në Shkodër bëjnë punën që shpesh shteti nuk e bën: shpëtim, trajtim, sensibilizim. Veterinerë dhe klinika të specializuara, si Vet Hospital, janë shpesh ura mes mbijetesës dhe vdekjes për këta kafshë. Familjet që zgjedhin të adoptojnë qen të traumatizuar, sidomos figura publike, dërgojnë një mesazh të fortë kundër dhunës dhe kundër idesë se kafshët janë “të konsumueshme”. Victoria sot është gjallë falë një zinxhiri njerëzish që nuk kthyen kokën: vullnetarët që e panë në Kiras, aktivistët që ngritën zërin, mjekët që e trajtuan, dhe një familje që vendosi ta mbajë përgjithmonë.
Nga një qese plehrash në Kiras, te një divan i ngrohtë në Tiranë: kjo është fuqia që ka njeriu, ose për të shkatërruar, ose për të shpëtuar. Victoria është prova se kur zgjedhim të dytën, ndryshojmë jo vetëm jetën e një qeni, por edhe ndërgjegjen e një shoqërie të tërë.
