Një intervistë e gjatë dhe interesante nga Zvonimir Boban për kanalin në YouTube ‘Milan Hello’, ku drejtuesi kroat rrëfeu kryesisht muajt e aventurës së tij te Milani si përgjegjës për merkaton, krahas Paolo Maldinit. E nisi me fillimin e aventurës së tij si drejtues te Milani: “Lashë FIFA-n, Paolo më telefonoi kur iku Leonardo. Paolo donte të largohej, ndërsa unë i thashë: Ti je më shumë Milan sesa ky Milani i sotëm, nuk mund të ikësh.
Paolo ishte në dyshim, unë isha shumë i lumtur që po kthehesha në klubin që e dua thellësisht. Nuk kam lindur si tifoz i Milanit, por u bëra i tillë. Ky klub ka diçka ndryshe nga të gjithë të tjerët që kam njohur. Arrita dhe kuptova që ekipi duhej ndryshuar plotësisht. Për 6 muaj ndryshuam 13 lojtarë. Qartësisht nuk ishim plotësisht të kompletuar, ndaj thashë në një intervistë pas merkatos se ‘fëmijët nuk mund të luajnë vetëm’.
Në klub u zemëruan shumë, por duhej ta thoja, sepse ishte e drejtë. Të rinjtë nuk mund të rriteshin vetëm, ndaj në janar sollëm Kjaer dhe Ibrahimovic, dy afrime themelore për udhëtimin drejt titullit. Unë u largova dy muaj më vonë për arsye që tifozët e Milanit i dinë. Pa ata të dy, sidomos pa Ibrahimovic, asgjë nga ajo që u ndërtua më pas nuk do kishte ndodhur. Pioli, edhe pse kishte gjëra me të cilat nuk isha dakord, arriti t’i jepte një identitet ekipit”.
Për cilët lojtarë të asaj periudhe ndjen më shumë krenari?Kishim një marrëveshje me Paolon, ai merrej më shumë me mbrojtësit. Ndërsa për pozicionimin taktik, unë si ish-mesfushor i kuptoja disa dinamika më mirë. Në fund i zgjidhnim bashkë lojtarët. Asnjë lojtar nuk u mor pa pëlqimin e të dyve. Për shembull, për transferimin e Saelemaekers u mora pothuajse unë me të gjitha. Nga një marrëveshje prej 6 milionësh u bë 8, dikush duhet ta shpjegojë një ditë këtë. Bëra gjëra shumë të çuditshme me Furlanin, si për shembull të bindnim Gordon Singer të na linte pak para nga shitjet e Suso dhe Piatek.
Kur e kuptove që diçka nuk po shkonte si duhej?Që në fillim. Me Paolon në shtëpi, kur më treguan si funksiononte gjithçka, i thashë vetes: Do na duhet të luftojmë kundër pronarëve tanë për të mirën e Milanit. E pranova si sfidë të madhe, do e bëja sërish. Sidoqoftë, në gusht më hoqën të drejtën e firmës pa më njoftuar. Të gjithë ata që duan të dinë të vërtetën, le të lexojnë intervistën e Paolo Maldinit në ‘La Repubblica’, ajo është e vërteta e pastër. Kishim vendosur njëfarë Endrick si mbikëqyrës teknik, që nuk kuptonte asgjë nga futbolli. Vetë kisha firmosur për tri vite: viti i parë për pastrim të ekipit ekzistues, i dyti për stabilitet, i treti për konkurrencë. Pas tre muajsh na delegjitimuan me një ‘pritë’, siç tha Paolo. Kështu funksionon një fond. Nëse blejnë një lojtar për 10 milionë, nesër duhet të vlejë 15 milionë. Kjo nuk është logjikë futbolli, është biznes.
Në shkurt 2020 the se ishe i shqetësuar për mungesën e ambicies, milanizmit dhe italianitetit…Fola për de-milanizimin, sepse ishte e qartë që donin të zhduknin ndjesinë e përkatësisë. Është emocion shumë i madh për dikë që kërkon ta kontrollojë gjithçka ndryshe. ‘Always Milan’, çfarë do të thotë kjo? E vendosën edhe tek autobusi. Të bën të ndihesh si robot. Ideja është që tifozët të bëhen klientë, lojtarët të bëhen ‘aset’, dhe kështu me radhë.
U largove për shkak të një ‘shkarkimi për arsye të justifikuara’. Si përfundoi?Në fund, u provua që arsyeja nuk qëndronte. Në shkallën e dytë të gjykatës u hoq edhe kompensimi për dëmtimin e imazhit tim. Ajo më e rëndësishmja, ‘arsyeja e justifikuar’, nuk ekziston. Tani mbetet vetëm ta mbyllim gjithçka në paqe.
Disa ia atribuojnë blerjet më të mira Moncada për të ulur kontributin tuaj dhe të Maldinit. Si ishte marrëdhënia me të?Ai është një skaut shumë i mirë, por të gjithë skautët njohin të njëjtët lojtarë. Për shembull, për Leao e dinin të gjithë. Problemi ishte nëse ai do ta ndryshonte sjelljen për t’u përshtatur te Milani. Moncada i sillte emrat, por vendimin e merrnim ne. Ai nuk e dinte çfarë do të thoshte të luash në ‘San Siro’. Mendoj se kemi treguar që e kuptonim kush mund të luante për Milanin. Shumë që më sulmojnë mua e bëjnë për të hedhur baltë mbi punën e Paolos, sepse ai qëndroi më gjatë. Unë qëndrova vetëm 7 muaj, por ishin muajt e revolucionit që sollën titullin.
A kishte ndonjë lojtar që donit ta merrnit, por u penguat?Unë vetë shkova të mbyll marrëveshjen për Dani Olmo në janar 2020: 18+2 milionë. Djaloshi spanjoll nuk kërkonte shumë, por s’mora përgjigje nga klubi. Pra ishte ‘jo’. Po ashtu, e kishim marrë edhe Szoboszlai, i cili kishte klauzolë 20 milionëshe te Salzburg. Ishte mbyllur gjithçka, por edhe ajo marrëveshje verbale u bllokua. U përpoqa t’i takoja për muaj me radhë drejtuesit e lartë të klubit, por nuk donin. Kishim rënë dakord që çdo gjë e shitur do të ri-investohej, Suso dhe Piatek sollën gati 50 milionë. Këto para do të ishin shpenzuar për këto të dy. Olmo ishte potencial i madh. Szoboszlai nuk është gjeni, por një lojtar shumë i mirë, në mendjen time një ‘8’ që mund të bëhej ‘regjisor’ i madh.
Si e konsideroni shkarkimin e Maldinit?Një faqe turpi, e bërë në mënyrë të turpshme. E pahijshme, e papranueshme. E pakuptueshme edhe për vetë ata që e hodhën këtë hap. Paolo ishte pengesa e fundit për të bërë çfarë donin. Shumë ndikoi rasti i Tonalit. Paolo nuk do ta kishte lënë kurrë të largohej. 70 milionë janë shumë, por Tonali nuk duhej të largohej. Ai ishte milanist i thekur. Kur e kontaktuam për herë të parë, tha se nuk do të shkonte kurrë te Juventusi apo Interi. Në vitin e parë te Milani ishte i ngrirë nga dashuria dhe respekti për klubin. Im atë më thoshte: Ka frikë të luajë. Ishte e vërtetë, por i duhej një vit të çlirohej. Ishte shumë milanist”.
Boban sulmon Milanin: Shkarkimi i Maldinit ishte i turpshëm. Kisha siguruar Olmo dhe Szoboszlai, por…
