Poezi nga: Ndre Mjeda
Përmbi za që lshon bylbyli,gjuha shqype m’shungullon;përmbi er’ që jep zymbyli,pa da zemren ma ngushllon.
Ndër komb’ tjera, ndër dhena tjera,ku e shkoj jetën tash sa mot,veç për ty m’rreh zemra e mjerae prej mallit derdhi lot.
Nji kto gjuhë që jam tue ndie,jan’ të bukra me themelpor prap’ kjo, si diell pa hije,për mue t’tanave iu del.
***
Ku n’breg t’Cemit rritet trimime zbardh, Shqype, zanin tand,e ku Drinit a burimiqë shpërndahet kand e kand.
Geg’ e tosk’, malsi, jalliajan’ nji komb, m’u da, s’duron;fund e maj’ nji a Shqypniae nji gjuh’ t’gjith’ na bashkon.
Qoftë mallkue kush qet ngatrrimendër kto vllazën shoq me shoq,kush e dan me flak’ e shkrimeçka natyra vet’ përpoq.
Por me gjuhë kaq t’moçme e mjerasi nj’bij’ kjo që pa prind mbet:për t’huej t’mbajshin dhenat tjera,s’t’kishte kush për motër t’vet.
E njat tok’ që je tue gzue,e ke zan’ tash sa mij’ vjet,shqyptaria, që mbet mbluesot nën dhe, edhe shqyp flet.
Leave a Reply