Ervin Hatibi: Poemth për Don Kishotin

Poezi nga Ervin Hatibi Unë Kishotin që i vogël e njihja,Nga filmat e njohja Kishotin e MançësAh, unë, sa e doja, unë fëmijaAtë dhe Sançon e Pançës. Unë nuk e dija mirë seç ishteAi burrë i fandaksur me mjekër e ushtë,Por di se mendjen për aventura e kishte,Mendjen të mjegullt e zemrën të prushtë. E doja se ai veç luftën donte,Luftën e nderin e rregullin kalorësiak,Ah, plaku i mjerë të pambrojturit mbronteDhe qaja kur e qeshnin tek shtrohej ne dajak. Ah, sa mërzitesha ndërsa të tjerët qeshnin,Tek e shihja në krahë mulliri, nën tallje,Donte atë që njerëzit s’e deshnin,Kohën e vdekur e të nxjerrë në shpallje. Dhe merrja dërrasat e shpejt gatitjaMburojë e ushtë si Don KishotDhe nisja gjithçka e përsërisja,Princeshave të rrëmbyera u dilja...